Voor ik vergeet

Daar zat ze dan, in een rolstoel die netjes aan een tafel was geparkeerd, te midden van de muffe cafetaria van het rusthuis. Links van haar een onbemande rollator, rechts een oud mevrouwtje zonder tanden. Bij het binnenkomen herkende ik haar meteen. Tot mijn ontsteltenis was dat niet wederzijds.

“Dag M.A.” zei ik, en ook “Kent ge mij nog?” “Ik ben het”, gevolgd door de echte naam van Lady Bulinski. Ja, zei ze, en ze knikte en lachte, maar in haar ogen zag ik geen blik van herkenning. Toch leek ze opgetogen, net als haar tafelgenoten. Dat kwam door baby T. en haar broer. “Wie zijn dat, he?” vroeg ze oprecht geïnteresseerd, al vroeg ze het een paar minuten later opnieuw, en dan nog eens, en dan nog eens. En nog eens.

Ik zette baby T. op haar schoot, wetend dat ze haar niet zou vergeten, zolang ze daar zat. Haar metgezellen lachten, een tikje jaloers. En zij was trots, zoals ((over)groot)moeders trots kunnen zijn. L. zat stilletjes te wezen onder een stoel, ongetwijfeld broedend op vragen die hij ons op de terugweg zou stellen. Hoewel, misschien merkte hij helemaal niets van een stilaan verdwijnend geheugen. Een kleuter voor wie alles in het verleden ‘gisteren’ is gebeurd, en alles wat nog komen moet ‘een ander keertje’ zal zijn, wie weet begreep hij de hele situatie wel beter dan wij.

Niet eens heel lang nadien bracht ik haar naar haar plekje in de eetzaal. “Het is tijd om te gaan eten, denk ik”, had ik gezegd toen mensen aanstalten maakten tot vertrek. “Ja, dat weet ik dus niet. Ik vergeet alles”, antwoordde ze, half lachend. Maar ze wist dus wel dat ze vergat.

Ik rolde haar tot onder de eettafel, waar een bordje met haar naam stond, gaf haar een dikke kus en zei “Tot binnenkort” maar het antwoord bleef ergens hangen tussen haar hoofd vol mist en de boterham met confituur die ze kreeg voorgeschoteld.

In de bedompte hal op weg naar de uitgang hingen foto’s, van een recente dansnamiddag. Als een klein kind op zoek naar Waariswally zocht ik haar plaatje, en vond ik haar, eerst in het publiek, daarna in een polonaise, en dan nog eens in een slow. De tristesse die me buiten ontegensprekelijk zou overvallen werd zo terecht een kopje kleiner gemaakt.

In de auto kneep Rolexico even in mijn schouder. Hij keek alsof hij verwachtte dat ik elk moment in tranen zou kunnen uitbarsten. “Waarom zou ik wenen?” bromde ik, de tranen die in mijn ooghoek opwelden afvegend met de kraag van mijn kleedje. Zo gaat het leven. Waarom zou ik wenen.

Om mijn eigen schuldgevoel dat ik haar veel te weinig bezoek? Ik bezoek haar veel te weinig. Het ene excuus verruilend voor het andere. Geen tijd. Het is al zo druk. Ze weet het toch niet meer. Ik wil me haar liever herinneren zoals ze echt was… Een gezellig madammeke dat zo klein was dat we voor ons twaalfde al een kop groter waren. Dat choco at met een lepeltje uit de chocopot. En wel honderden kruiswoordraadsels, cryptogrammen, woordzoekers en andere puzzels invulde om haar geheugen te trainen, nu blijkt helaas helaas. Een grappig tegengewicht van haar veeleer ernstige echtgenoot die volgens mij stiekem encyclopedieën vanbuiten leerde (in verschillende talen) in Den Buro. Samen in dat coole huis waar we met een gocart of houten step helemaal rond konden rijden. Waar we witte limonade mochten drinken uit kleine blanco flesjes, waar we ruimtemannetje speelden op de ‘palier’, waar we onnozel deden en grapten over haar toen nog onschuldige vergeetachtigheid.

Ho, wacht! Wat ben ik in godsnaam aan het doen. Zoals ze echt was, zei ik dat? Terwijl ze er nog wel is. Ze is er nog, corrigeerde ik mezelf, ze is er nog wel degelijk. In haar kamer, met eigen badkamer, net als op hotel, twee sterren, meer niet, maar dat is goed genoeg (zo zei ze, toen ze pas in het rusthuis zat). Dansend in een polonaise, is ze er. Fier met haar jongste achterkleinkind op haar schoot, zo is ze er ook. En dat mag ík dan weer niet vergeten. Voor ik vergeet.