Kortverhaal

Een pakje geluk in retour

** DISCLAIMER **
Elke overeenkomst met of gelijkenis op bestaande personen, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten berust op louter toeval. Alle personages, gebeurtenissen, plaatsen en entiteiten zijn fictief, ontsproten aan mijn fantasierijke brein.

I. HASHTAG GROENE SMURRIE

Zuchtend zette ze de kop matcha latte neer. Het smaakte haar niet. Waarom dronk ze die groene smurrie eigenlijk. Omdat de kleur zo goed paste bij de keramische mok van Atelier drinKop? Omdat de hashtag #mydailymorningmatcha keer op keer nieuwe volgers trok naar haar Parallel-account? Wie waren al die mensen trouwens, die zo geïnteresseerd waren in wat ze dronk en at, in haar leven, haar huis, haar kind? Die elke foto die ze online postte fanatiek becommentarieerden en die zo ijverig hartjes uitdeelden? Die haar vroegen waar ze die affiche had gekocht, waar ze dat topje vandaan haalde. Of erger, die haar citeerden bij een foto van hun pasgeboren kind dat ze inspiratieloos dezelfde naam hadden gegeven als haar dochter. Had Lennie dan toch gelijk?

Ze zuchtte opnieuw en goot de koud geworden melkthee in de gootsteen. De mok spoelde ze meteen af onder het kokend water van de HotWater®-kraan. Als ze dit niet deed, zou de groene kleur een kring achterlaten en dat wilde ze liever niet, de kop had tenslotte 100 euro gekost. De prijs die je betaalde voor unieke, handgemaakte stukken. Unieke, handgemaakte stukken die blijkbaar ook in de kast stonden bij alle andere populaire Parallel-moms.

Had ze het zelf gezocht? Ze dacht terug aan de woorden van haar boze dochter gisteravond. Dat ze het zelf gezocht had, had die kwaad geroepen voor ze naar haar kamer vluchtte. 11 jaar, en nu al een deur die met een harde klap voor haar neus werd toegesmeten. Ze begreep het niet. Ze had alles klaargezet voor de shoot in hun mooie hoekje, het hoekje met de hippe kamerplant, de authentieke rieten hebbedingetjes en het handgeknoopte regenboogtapijtje aan de muur, het hoekje waar ze altijd haar foto’s nam. Ze had het nieuwste jumpsuit van TARARAboemKIDS toegestuurd gekregen via de supersnelle pakjesdienst DoH – Delivery of Happiness. Nog net voor de online launch. Dat mocht ze, of eigenlijk haar dochter, houden, in ruil voor één snel postje – of heel misschien twee- op Parallel. Maar het was niet gelukt. Leonoor was thuis gekomen van de dansles, had haar gevraagd of zij Uddy kende, maar ze was nog bezig met de laatste aanpassingen aan de opstelling en had haastig nee geschud. Een Ketnet-wrapper of zo, had even door haar gedachten geflitst, maar ze was vergeten te antwoorden.

En toen wilde Lennie niet. Niet poseren, geen jumpsuit. ‘Begrijp je het dan niet? Zie je het dan zelf niet?!’ had ze gefrustreerd gevraagd toen zij begon aan te dringen. Maar ze begreep het niet, nee. Wat was er mis. Was er iets mis dan? ‘Toe, Lennie, ik wil geen ruzie. Ik wil gewoon een leuke foto.’ En toen dus die deur.

Na een uurtje was ze opnieuw naar Lennies kamer gegaan om te horen wat er aan de hand was. Lennie had haar nog altijd met boze ogen aangekeken. Maar ze had wel gepraat. En veel. Bijna een monoloog. Ze had versteld gestaan, sinds wanneer was haar dochter zo vurig, waar had ze geleerd zo’n betoog te houden? Tegelijk boezemde alles wat ze had gezegd haar angst in. ‘Ik wil niet meer poseren voor jou en al zeker niet voor al je zogenaamde fans. Ik ben het beu dat je me gebruikt, ik ben geen product dat je kan verkopen in ruil voor hartjes en volgers! Het is allemaal zo fake, mama, zo nep. N.E.P. Jouw wereldje is nep. Vorige maand moest ik in de klas vertellen over wat mijn ouders doen. Moest ik uitleggen dat je een Parallel-mom bent en wat dat betekent. Wist je trouwens dat ze dat ook Para-mo noemen? Van ‘parano’, omdat je in een wereld gelooft die niet echt bestaat. En dat vind ik ook. Mijn klasgenootjes hebben ouders die dokter zijn, of grafisch vormgever, verpleger, leerkracht, boekhouder, pakjeskoerier. Allemaal echte beroepen. En ja, ik weet wel dat je jezelf iets anders noemt, maar, maar, maar … jij zit gewoon de hele dag op Parallel en bijna alle foto’s die je post zijn foto’s van mij. Ik wil dat niet meer! Ik doe NIET meer mee! Het is gewoon allemaal zo oneerlijk.’

En zo was ze weer bozer geworden, haar kaken rood van de opwinding. Eliza had er niets tegenin kunnen brengen, ondanks verschillende pogingen om het goed te maken.

‘Ik dacht juist dat je dat zo leuk vond?! Al die mooie kleren en dat toffe speelgoed, die gratis tripjes, daar was je toch blij mee, dat vond jij toch ook leuk?’ had ze geprobeerd tegen te werpen, tevergeefs. Lennie was vastberaden en ondertussen bijna woest. ‘Nee, dat vond jij leuk! En je moest het dan ook nog eens allemaal vastleggen op camera en delen met je stomme, parallelle wereld. Ik heb genoeg kleren, ik ben te oud voor speelgoed, en als ik op vakantie ga wil ik met mijn papa én mama samenzijn, niet doen alsof ik de tijd van mijn leven heb voor jouw lens.’ Eliza slikte. Meende ze dit echt? Was ze geen goede moeder geweest? Had ze haar dochter niet genoeg aandacht geschonken?

‘Okee, luister, ik heb een idee. Je bent inderdaad oud genoeg om je zegje te doen. Wat denk je ervan dat we in het vervolg samen beslissen welke spullen we aanvaarden en waarvoor je model wil staan? Lijkt dat je wat eerlijker dan?’

Het was de laatste, overbodige vraag en een totaal mislukte poging tot verzoening geweest. ‘Je begrijpt het dus echt niet! Het is oneerlijk omdat het niet echt is!’ had Lennie gebulderd. Opnieuw werd de deur met een knal toegegooid, vergezeld van een luid ‘Vergeet het! Ik neem ontslag! En laat me nu met rust.’

Gekwetst had Eliza het jumpsuit met een kapstokje aan de deurklink gehangen. Zij was stilletjes naar haar wekelijkse les “Drie uur lang Mindful aan Yoga denken” vertrokken en toen ze half en half ontspannen terug thuis kwam, sliep Lennie al. Ze had niet gemerkt dat de kapstok niet meer aan de deur hing. Voor ze zelf ging slapen, had ze zich nog afgevraagd of ze raad zou vragen aan haar Parallelfriends met dochters, maar ze was te moe. En diep in haar binnenste was er iets beginnen knagen, iets wat ze niet, of nog niet meteen, wilde delen.

>> Lees verder op de volgende pagina (2) >>