Kortverhaal

III. ONGELUK(S)ZAK?

De minimalistische aluminium voordeur ging langzaam open en inderdaad, daar stond Elvis voor haar op het net aangelegde tuinpad. Eliza probeerde te glimlachen, maar het lukte haar maar half. Elvis daarentegen lachte breed, maar leek zich ongemakkelijk te voelen. ‘Mevrouw’, stamelde hij,’ please, ik voel me echt ashamed. Ik kan het kado niet aanvaarden. Ik geef het terug, please.’

Hij wilde haar een plastic zak overhandigen. Ze was verbaasd. Ze kon niet volgen. Ze zei niets. ‘Welk cadeau heb ik hem in hemelsnaam gegeven’, probeerde ze in gedachten naarstig te achterhalen. Maar ze had hem geen cadeau gegeven, zelfs nog nooit een fooi, want dat moest niet bij DoH, op hun website stond uitdrukkelijk vermeld dat ze hun geluksbezorgers goed in de watten legden met een marktconform loon en extralegale voordelen, zoals privégebruik van de Pretcamionet aan een supervoordelig tarief en gegarandeerd verlof op maar liefst 2 feestdagen per jaar. Plots bekroop haar een naar gevoel, een gevoel van onrust. Hier klopte iets niet.

‘Hier, mevrouw Eliza’, zei Elvis nogmaals. ‘Neem dit terug, please.’ Houterig strekte ze haar arm uit om de plastic zak aan te nemen. Ze wist nog steeds niet wat dit was. Ze haalde er een verfrommeld bolletje uit en vouwde het open … Ze stond perplex. Het jumpsuit van TARARAboemKIDS. ‘Maar … hoe, hoe’, stotterde ze. ‘Ik dacht dat jij deze kwam ophalen?’ bracht ze moeizaam uit terwijl ze het kledingstuk tussen twee vingers in de lucht liet bengelen. Hoe kwam hij hieraan? Had hij ingebroken en berouw gekregen, was hij daarom teruggekomen? Was dit een stomme grap? Een of andere candid camera? Ze keek snel rond, maar er was buiten het bestelwagentje van Elvis geen auto te zien, geen mens te bespeuren op straat. Was dit iets van, haar adem stokte bij de mogelijkheid, was dit iets van Lennie? Een soort van wraakactie?

‘Ik vrees dat ik het niet begrijp, Elvis. Hoe kom jij hieraan? En moet je geen retourzending komen ophalen dan?’

‘Ik nog geen melding gekregen, mevrouw. Ik kom dit alleen maar terugbrengen. Mijn dochter, Seri, krijgt dit van jouw Lennie. Maar wij mogen geen cadeaus aanvaarden van onze Lucky People. Ik mag mijn job niet verliezen, is te belangrijk voor mijn gezin.’

Eliza stond nog steeds stil in de deuropening. Ze begreep beetje bij beetje dat Lennie het jumpsuit aan Elvis’ dochter had gegeven, maar ze had geen idee hoe die twee elkaar kenden en waarom Lennie dat had gedaan, was het puur om haar te pesten?

‘Mevrouw’, begon Elvis opnieuw. Ook hij stond nog op dezelfde plaats. Hij merkte dat Eliza van niets wist.  ‘Mag ik maybe een klein minuutje binnenkomen?’ Hij wist dat het tegen de regels van DoH was, maar hij moest deze situatie rustig kunnen uitleggen en zijn job redden. Zijn CHO zou dit niet te weten komen, zolang hij het maar goed aanpakte. Dat ging niet op de stoep of het tuinpad. Hij moest kunnen zitten om te denken hoe hij zijn gedachten in Nederlandse zinnen kon verwoorden.  

>> Lees verder op de volgende pagina (4) >>