Kortverhaal

IV. 20.000 HARTJES VOOR @welcomeintherealworld

Dit had ze niet zien aankomen. Elvis in haar keuken. Haar persoonlijke geluksbezorger. Ze besefte nu pas hoe hol dat klonk. Hoe ze het nooit in vraag had gesteld. Van gelukszoeker naar geluksbezorger. Maar zonder dat geluk zelf te krijgen. Een lijdend voorwerp van geluk. Ze schrok van haar plotse cynisme. Misschien was Elvis juist heel gelukkig. Dat zou ze hem zeker eens vragen, de volgende keer dat hij aanbelde. Nu bleef het bij ‘Wil je graag wat koffie?’, terwijl ze al een kop van het oude servies uit de kast haalde. ‘Ik heb nog staan, het is geen moeite hoor’, voegde ze snel toe. Hoewel ze niet de indruk wilde wekken dat ze géén moeite wilde doen, ze dacht gewoon dat hij niet zou willen dat ze moeite zou moeten doen. Zonder Elvis’ antwoord af te wachten, schonk ze een kop in en zette die voor zijn neus. Zelf nam ze een slok van haar koud geworden koffie.

‘Thank you, mevrouw Eliza’, zei Elvis. Een lange stilte volgde, maar ze durfde geen vragen meer stellen. Hij zag er gespannen uit, geconcentreerd ook. Misschien zat hier nog wel een goed verhaal in voor haar account, wie weet. ‘Nee’, sprak ze zichzelf streng en geluidloos toe, ‘nu even niet.’

‘Mevrouw, ik weet niet of u weet dat uw dochter en mijn dochter, mijn Seri, goede friends zijn. Ze zitten samen in de klas bij juf Gemma. Uw Lennie heeft mijn Seri heel goed geholpen met Nederlands. Op dinsdag zij volgen samen een seminar na school, iets over people en maatschappij. Daar moeten ze een eindwerk voor maken. Zij willen graag kiezen mij als onderwerp. Mij en mijn job. Daarom mochten ze mij interviewen. Ik heb alles honestly verteld, ik ben trots op mijn werk, maar mijn werk is zwaar. Dat heb ik ook verteld. Uw dochter was boos, niet op mij, maar omdat ik zo hard moet werken voor zo weinig geld. Uw Lennie wil dit veranderen. Zij schreef een letter naar DoH. Wel slim, ze heeft niet mij genoemd omdat ze weet dat ik niet wil mijn job verliezen. Uw Lennie is een heel goede, slimme meid. Maar nu heb ik wel een ander problem.’

Eliza viel compleet uit de lucht. Waarom had Lennie haar niets verteld? Niets over Seri, niets over haar Nederlands, niets over het seminarie, terwijl ze op dinsdag na school naar de dansles ging! Dat dacht ze toch. Ook niets over het werkstuk, niets over haar interview met Elvis, de brief naar DoH. Helemaal niets. Ze hadden toch een goede band? Ze waren vriendinnen! Haar handen trilden, snel klemde ze haar kopje vast. Bij haar weten had Lennie Elvis nooit gesproken. Of was zij telkens te druk bezig geweest met unboxing video’s van de Happiketjes, terwijl Lennie nog aan de deur stond? Ze had het nooit gemerkt. Een misselijkmakend schuldgevoel bekroop haar. Ze rilde, ze schudde haar hoofd om de gedachten weg te jagen. Het lukte niet. Waar was ze al die tijd mee bezig geweest?

Elvis dacht opnieuw diep na en ging dan moedig verder. Lennie was gisteravond laat naar hun huis gekomen, ze had aangebeld en hij had opengedaan. Hij was verbaasd om het late bezoek, maar voor hij iets had kunnen zeggen, was ze naar binnen gestormd, de trap op, Seri’s kamer in. Ze had een plastic zakje bij, hetzelfde zakje dat hij nu aan haar had gegeven. Even later was ze weer weg, zonder plastic zakje. Hij was naar Seri’s kamer gegaan om te vragen wat Lennie was komen doen, maar ze was nog huiswerk aan het maken en dan wilde hij haar niet storen. Toen hij ging slapen, was het licht in haar kamer uit en lag ze stil in bed.

’s Morgens was Seri al heel vroeg in hun kamer gekomen, met een kleine stem had ze gevraagd of ze even konden praten. Ze vertelde dat ze een cadeau had gekregen van Lennie, een prachtige jumpsuit. Lennie had haar gezegd dat het als dank was voor het interview. Seri was in de wolken. Ze had het aangetrokken en Lennie had enkele foto’s genomen.

Toen ze weer weg was, had ze op internet gezocht naar de website van TARARAboemKIDS, misschien kon ze daar nog meer leuke dingen kopen om aan te doen. Ze had zo weinig leuke kleren, vooral afdankertjes van haar grote zus. Toen had ze ontdekt dat het jumpsuit 180 euro kostte. Ze was enorm geschrokken en had niet kunnen slapen. Elvis en zijn vrouw waren ook geschrokken. Elvis mocht onder geen enkel beding cadeaus aannemen van zijn Lucky People, zijn klanten. Hij moest dit zo snel mogelijk terugbrengen, ook al deed hij zijn dochter er erg veel verdriet mee. Hij had haar plechtig beloofd dat hij dubbel zo hard zou werken, dat hij binnenkort wel naar de Instant Happy-afdeling zou mogen, dat hij zou kunnen sparen om een even mooi cadeau voor haar te kopen. Seri bleef maar snikken, het brak zijn hart. ‘Er is nog iets’, had ze gefluisterd. ‘Lennie heeft een foto gemaakt van mij en die heeft ze op de Parallel-account van haar mama geplaatst. En ik zag net dat daar 17.856 hartjes op zijn gekomen.’ Ze begon nu echt te huilen. Elvis had een golf van paniek voelen opkomen. ‘Wat heeft Lennie gedaan? Mag ik die foto zien? Kan je die nu meteen laten zien?’ Hij was ondertussen rechtgestaan en beginnen ijsberen door de kleine kamer.

Seri had haar oude telefoon gehaald en de Parallel-app geopend. De foto van haar in het nieuwe jumpsuit stond bovenaan. 19.978 hartjes al. Elvis ogen waren als knikkers in een flipperkast over het onderschrift gevlogen.

“Ik, Lennie, krijg een jumpsuit van bijna 200 € in ruil voor een foto. Mijn kast hangt vol mooie, nieuwe kleren. Mijn vriendin Seri krijgt een exemplaar dat misschien 5 keer minder kost, maar waar haar papa een volledige dag voor moet werken. Ik maakte een werkstuk over Seri’s papa Uddy, onderbetaald en uitgebuit door een niet nader genoemde leverancier van instant en oplosbaar geluk.

Uddy is een man van zesendertig. Hij woont sinds zeven jaar in België, samen met zijn vrouw en hun twee dochters, Seri en Elani, in een klein appartementje dat ze huren. Uddy doorliep na zijn aankomst in ons land een traject waarbij hij intensief Nederlands leerde. Hij kon daarna aan de slag als pakjesbezorger voor een van de grootste koeriers van Europa. Uddy werkt 6 dagen op 7, heeft nooit vakantie, behalve op 2 feestdagen per jaar die voor hem bepaald worden. Hij maakt erg lange uren en is de hele tijd onderweg. De werkdruk ligt hoog, hij moet steeds meer pakketjes op steeds minder tijd bezorgen. De baas van zijn bedrijf heeft een villa met zwembad in een groene, rustige omgeving, een huis in de heuvels op Ibiza, een Porsche en een Range Rover in de garage en een maandloon van een bedrag van 5 cijfers, zonder komma. Uddy niet. Uddy werkt na zes jaar nog steeds met flexibele dagcontracten, tijdelijke werkonderbrekingen zonder vergoeding en een schamel inkomen van 8 euro per uur. Uddy huurt zijn wagen van, jawel, zijn werkgever. Uddy heeft geen tijd om een account aan te maken op Parallel, Uddy heeft geen hippe ballonnenslingers in pastelkleuren wanneer zijn dochters verjaren, Uddy besteedt geen maandloon aan een weekendtrip, laat staan aan de nieuwste collectie van dat ene coole merk, en Uddy heeft nog nooit een pakje teruggestuurd. Uddy droomt van een betere wereld voor zijn dochters. En wij gaan hem daarbij helpen.

 Morgen post ik het interview integraal op de account @welcomeintherealworld. Stay tuned.”

Elvis had zijn lichaam zachtjes voelen ontspannen. Bij DoH wist niemand dat hij Uddy heette, wat een geluk. Lennie had niemand getagd. Hij had een diepe zucht geslaakt. Maar hij moest haar wel op tijd stoppen. Als ze meer bekend maakte, konden ze hem misschien wel opsporen en zou hij op staande voet ontslagen worden. Dus had hij samen met zijn kleren ook zijn stoutst mogelijke schoenen aangetrokken, had hij de gps tracker op zijn app uitgezet en was hij naar Lennies huis gereden. En nu zat hij hier aan de keukentafel, het hele verhaal te doen in zijn beste Nederlands.

Eliza was in shock. Ze had sinds haar matcha latte vanmorgen nog niet gecheckt of ze nieuwe volgers of meer hartjes had in Parallel, ze was te veel bezig geweest met haar gedachten en Lennie. In trance stond ze recht en liep ze naar het aanrecht waar haar telefoon lag. Met een vingerafdruk deed ze het scherm oplichten. Het meldingenvenster flikkerde onophoudelijk. Ze duizelde. Met een bang hart opende ze Parallel. Daar stond de foto. Lennie had haar account gehackt. Ze moest weer gaan zitten. Keek opnieuw. 21.563 hartjes. Ze klikte door op @welcomeintherealworld. Daar stond dezelfde foto, meer niet. Geen hashtags, geen mentions, geen tags. En toch had het account al 38.400 fans, meer dan wat zij verzamelde op 9 jaar.

Ze zag de 24 gemiste oproepen van Tara van TARARAboemKIDS. Negeerde ze. Het liefst van al wilde ze dat Elvis wegging, dat ze terug in bed kon kruipen, opnieuw wakker kon worden, dat dit alles niet gebeurd was. Ze wist dat dat niet kon.

‘Wat nu?’ bracht ze dan maar uit, met een knik in haar stem. Elvis aarzelde. Haalde adem. ‘Mevrouw, ik zou u durven vragen om de foto te deleten. Ik ben zo afraid om mijn job te verliezen, ik wil dat niet, ik moet misschien andere job zoeken, maar eerst moet ik geld verdienen voor my family.’ Van de zenuwen begon hij meer Engelse woorden te gebruiken. ‘Sorry, mijn Nederlands is not perfect.’ Eliza wuifde flauwtjes met haar hand. ‘Je Nederlands is echt heel, heel goed’, sputterde ze tegen.

‘En wil je maybe aan Lennie vragen dat ze alle mentions van mijn naam en van DoH weglaat uit het interview?’ ging hij nederig verder. ‘Ze is een smart girl, ze wordt beroemd en belangrijk. Ik vind het okay als zij ons interview laat lezen, maar ik mag, nee, ik moet … hoe zeg je dat, anoniem blijven?’ Eliza knikte robotachtig. ‘Please mevrouw Eliza, beloof mij dat u het echt gaat regelen. Ik zal u zo dankbaar zijn.’ Ze legde haar hand op de zijne en keek in zijn ogen. Die waren groenbruin met een spikkeltje goud in, dat had ze nooit gemerkt. Ze had nooit echt naar hem gekeken.

‘Sorry, Elvis’, zei ze, ‘ik bedoel, sorry, Uddy, het spijt me echt enorm. Ik ben niet vriendelijk geweest, niet goed voor jou. Ik wist niet dat je eigenlijk niet Elvis heet. Ik wist niet dat je een dochter hebt, dat ze bij Lennie in de klas zit, ik heb nooit gevraagd hoe het met je ging en of je misschien zin had in een kopje koffie. Ik dacht alleen aan mezelf. Dat ga ik niet meer doen. Ik ga dit voor je regelen, ok? Je kan mij en Lennie vertrouwen.’

>> Lees verder op de volgende pagina (5) >>