Kortverhaal

V. TIJD OM NIEUWE BALLONNEN OP TE BLAZEN

Elvis is weg. Uddy is weg. Eliza laat zich, telefoon in de hand, achterover zakken in de zachtroze sofa. Ze is doodmoe, maar haar hart gaat tekeer als een razende. Op minder dan 24 uur tijd is haar wereld, de wereld waar zij negen jaar lang in kon wegdromen, waarin ze haar vrienden had, waarin ze zich belangrijk voelde, waarin ze íemand was, op minder dan een etmaal is die wereld niet meer dan een leeggelopen, van kleur verschoten ballon. Haar imago is aan diggelen geslagen en ligt in duizend stukjes op de vloer. En dat allemaal door haar eigen, slimme, fantastische dochter. Haar dochter met het grootste hart, het hart dat zij zo lang minder aandacht schonk dan al die virtuele hartjes, hoe kon ze zo stom zijn? Lennie heeft gelijk, verdomme, ze heeft zo hard gelijk. Alles wat zo bekend en vertrouwd aanvoelde, is weg. En tegelijk is ze zo gelukkig, zo gelukkig dat ze niet kan stoppen met huilen.

Terwijl de tranen over haar wangen rollen, opent ze Parallel, scrollt ze naar de foto in kwestie, negeert ze de tienduizenden hartjes. Ze klikt op het bewerkingsicoontje naast de foto. Ze klikt op ‘Verwijderen’.

“Bent u zeker dat u deze foto wil verwijderen? Het is uw foto met de meeste hartjes ooit.”

Eliza’s duim blijft even hangen boven het scherm. Zo’n mooie foto.

Ze laat haar duim zakken. Ze tikt het scherm aan. Ze klikt op ‘Ja’.  Een seconde lang is het scherm zwart. Dan verschijnt de vorige foto. Haar laatste “dailymorningchai”. Ze lacht, even groen als de smurrie die ze ziet. Ze verwijdert haar account, zonder enig bericht aan haar volgers, gewoon zomaar, ze lacht, nu echt, ze gooit haar telefoon in de zetel en loopt met rechte rug de trap op en de gang door tot Lennies kamer. Deze keer zonder jumpsuit. Deze keer met haar hoofd in de echte wereld. De wereld die een betere plek moet worden voor iedereen. Voor alle Seri’s en Uddy’s om te beginnen. Voor Lennie.

*** EINDE ***

©circusbulinski