Daar zat ze dan, in een rolstoel die netjes aan een tafel was geparkeerd, te midden van de muffe cafetaria van het rusthuis. Links van haar een onbemande rollator, rechts een oud mevrouwtje zonder tanden. Bij het binnenkomen herkende ik haar meteen. Tot mijn ontsteltenis was dat niet wederzijds. "Dag M.A." zei ik, en ook … Lees verder Voor ik vergeet