Het bilspletencircus

Het was vrijdag en ik was in Londen. Nee, dat klinkt te mooi om waar te zijn. Het was een druilerige vrijdagochtend in een druilerige voorstad van Londen, en ik moest werken. Ik bevond mij in een onaangename ruimte die eenieders gezicht in een begrafenisplooi deed leggen, maar die blijkbaar die morgen was uitverkoren om onze teambuildingactiviteiten voor de buitenwereld verborgen te houden. Een onbekend olijk trio was er ook, om alles in goede banen te leiden. En dat mag je letterlijk nemen, want onze baas had er niets beters op gevonden dan ons met eenwielers en minifietsjes te laten rondsjezen. Dat sjezen moet je niet per se letterlijk nemen.

De activiteit was lang geheim gehouden. Een grote verrassing zou het zijn! Maar…we moesten wel paraat staan in een comfortabel plunje. Sommigen hadden dat iets te letterlijk opgevat, vond ik. Ik laat hier de verbeelding maar even werken.

Het olijke trio bleek te zijn afgestudeerd aan de plaatselijke circusschool. Niks mis mee. Perfect gecast. Drie opgetogen bedrijfsclowns die ons gingen helpen. Met het bouwen van een team. Dat ging als volgt.

Eerst leerden ze ons met gekleurde sjaaltjes jongleren, met plastieken bordjes op een stokje draaien, over een koord dansen, en ook met die fietsen tekeergaan. Ik deed flink mee, mij in gedachten voorbereidend op het echte werk.

Want het echte werk, dat moest nog komen. Daar was ik van overtuigd. Want wat had dit individueel gespeel nu met teambuilding te maken? Niet veel, toch? Half dagdromend zag ik mezelf aan een metershoge trapeze bungelen, klaar om na een driedubbele achterwaartse salto inclusief schroef en hersenschudding opgevangen te worden door die ene knappe collega. Kwestie van vertrouwen en zo van die dingen. Helaas… een knappe collega heb ik niet. En dat acrobatische lichaam van mezelf… nu ja, daar laat ik de verbeelding nog maar even werken.

Dan toch een menselijke piramide op zijn minst? Niks van. We bleven maar sjaaltjes gooien, bordjes draaien, van de veel te strak gespannen koord vallen en onhandig eenwielen. Op het eind kreeg de “beste” eenwieler een eigen exemplaar cadeau. Heel teambuilderig, dacht iedereen behalve zij jaloers.

Wél heb ik toch weer enkele collega’s beter leren kennen. Of van een andere kant gezien, dat drukt het misschien beter uit. Zo’n minifietsje is namelijk echt heel laag, en die comfortabele joggingbroek zakt vaak net dat tikkeltje te veel af. Laat die verbeelding nu maar even zo.

Lang leve de collega’s!