Rokjesdag, verhip

Vandaag was volgens mij de dag… Rokjesdag! Eind april, en voor de tweede dag op rij mooi weer voorspeld. Het kon gewoon niet anders. Het had lang genoeg geduurd. Het werd tijd. Rokjesdag, uhu. Een dag waar geen man van wakker ligt, tot hij er plotsklaps is en ze kunnen kijken, keuren, kwijlen, geilen. Of erger. Dat ze de allereerste blotebenenparade van het jaar op lyrische wijze gaan bejubelen alsof het ècht een begrip is. Rokjesdag!

Een dag waar elke vrouw van droomt, wanneer ze zich, in februari al, terwijl het buiten nog sneeuwt en stenen uit de grond vriest, in een veel te warm pashok in een veel te korte rok wurmt. Wanneer ze zichzelf ervan overtuigt dat die benen er in natuurlijk daglicht veel mooier uitzien, en al zeker in de lente. Wanneer nu al weken vaststaat dat ze meer gaat sporten en minder snoepen. Stralen zal ze, oh, met al die felle kleurtjes, in al die leuke prints, strak en stralend in de zon, zon, ZON! Een dag waar ze vol verlangen en onwaarmaakbare voornemens naar uitkijkt dus, tot hij er eindelijk is.

Want wat elke prozaminnende man en menig zelfbedriegende vrouw vergeet, is dat die dag begint in bed, bij het ontwaken uit een lange diepe winterslaap. Nee, het zal toch niet waar zijn. Is het vandaag die dag? Echt? Tja, eind april, en de tweede dag op rij mooi weer. Van de kleerkast naar de spiegel, en terug. Maal zes. Twijfel alom. Onzekerheid troef. Kilo’s spijt om al die zakken chips voor tv. Om die sneeuw waardoor je toch moeilijk kon gaan joggen. Of valt het nog mee? Moeten we niet zo streng zijn voor onszelf. Misschien kan het wèl… Zolang ik niet ga zitten bijvoorbeeld, het ene been wat buig en het andere in de schaduw zet… Ach, wat. F**k it, f**k al die mannen. We doen het gewoon. WE.GAAN.ER.VOOR!

En dat, beste lezers, dat verdient een hartelijk applaus.

Speciaal voor u en ook een klein beetje voor mezelf trok ik de straat op. Tot twee maal toe zelfs. In rok, of wat had u gedacht!?

Bedenking nummer 1 (Bij dag en dauw de straat oplopend, niet meer goed wetend hoe dat ook weer moest, elegant stappen en zo)

Mannen bezingen rokjesdag. Waarom? Eenvoudig empirisch onderzoek wijst uit dat de overgrote meerderheid van het vrouwvolk NIET over een stel lange, slanke gazellenbenen beschikt. Ondergetekende evenmin. Zelf ben ik gezegend met een joekel van een pigmentvlek, hier en daar een litteken, overblijfselen van een heftig voetbalverleden. Kleur en vorm zijn op dit moment okee, maar kunnen beter, lengte kan langer. Hoewel dat laatste moeilijk zal zijn.

Behoedzaam kijk ik om mij heen, zet ik voet voor voet. Voorzichtig. In een ruit vang ik een glimp op van mijzelf. Ik deins terug. Oei, nee. Nee, nee, nee. Toch overmoedig geweest. Vervloekte rokjesdag! Stomme virale Dove-reclame, alsof het wat uithaalt. Alsof anderen die melkflessen, kaasstengels, blubberkwark of drilpudding onder onze eveneens (vergeefs) bejubelde achterwerken, zomaar met minder goede ogen zien of zo… Wat mij betreft houden ze hun rokjesdag, op voorwaarde dat hij verhuist naar eind augustus.

Bedenking nummer 2 (Onverwachts oog in oog staand met een man in short, wat zeg ik, in roodrozige bermuda) (En daaronder mocassins) (Om volledig te zijn) (Dus ook die gebroken witte polo moet ik dan vermelden) (Assorti kousen ontbraken) (Vreemd genoeg)

Waar maken wij ons in hemelsnaam druk over? Plots wordt mijn aandacht getrokken door een kluwen van naakte mannenbenen. Helaas, geen spectaculair tafereel dat mij te beurt valt. Een groep wielertoeristen peddelt voorbij. Mijn hart gaat veel trager kloppen. Ik kom zowaar tot een vorm van gemoedsrust. Ook hier geen triomftocht van goed geoliede, mooi gespierde, welgevormde kuiten. De beschrijvingen onder bedenking 1 zijn net zo goed op deze rijsttaartenvreters van toepassing. Eureka! Laat ons echter duidelijk zijn: een bermudadag moet er van mij niet meteen komen.

Bedenking nummer 3 (Mezelf dwingend mijn beperkte onderzoeksveld van vanmorgen uit te breiden en aldus slenterend voorbij de overvolle terrasjes)

De zon schijnt. Het is warm. We kunnen mooie kleren aan. We zijn blij. We lachen. Praten en drinken. Genieten. Het leven is mooi. En wij, mannen en vrouwen die het hebben aangedurfd ons vandaag bloot te geven, wij zijn allemaal geweldig. Moedig, dapper en strijdvaardig! Ja, ook jij, goedbedoelende hippie met driekwart harembroekje in een afgeschenen violet. En jij daar, veertigjarige vrouw met ecru jeansbermuda van onder de oksels tot net boven de knie. Duurzaamheid wordt hoog in het vaandel gedragen deze dagen. De jaren 90 zijn weer in. Dat heb je goed gezien.

Een vruchtbare dag, blik ik uiteindelijk tevreden terug. En zelf één keer nagejoeld, één keer nagefloten, één keer zomaar overgelaten bij rood licht, en één keer “Eeela, sjieke dinges” naar het hoofd (of de benen?) geslingerd gekregen. Door wie, dat doet er nu niet toe. Lang leve rokjesdag!