Weg ermee!

Vandaag heb ik voor het eerst iemand “ontvriend”. Ik kon er gewoon niet meer tegen. Het liep de spuigaten uit. Wekenlang al hield deze zogenaamde vriend heel Facebook gegijzeld. Er was geen ontkomen aan. Het begon onschuldig, maar al snel werd het een kwelling. Het ging zo.

Eerst konden we de voorbereidingen van haar nakende vakantie stap voor stap volgen. Die bestonden uit een dagelijks aftelmoment, miljoenen schietgebedjes voor mooi weer, foto’s van materiaal dat werd aangekocht voor zoonlief en zichzelf (tussen haakjes, het betrof hier vooral zonnecrème, zonnemelk, bruinen-zonder-zon, aftersun, zonnehoed en zonnebril (1 voor bij elke outfit)) en ga zo maar door. Het scheelde niet veel of de voorjaarsepileersessies werden ook te kijk gezet.

Ik weet wel dat ik dat allemaal niet zo ernstig moet nemen. Maar keer op keer sprongen die foto’s mij in het oog. En ja, na een tijdje was ik toch ook wel benieuwd. Waar zouden ze zo enthousiast naartoe gaan? In stiekem stilzwijgen droomde ik weg bij mijn eigen avonturen, vorig jaar, zes maanden lang… Of mijmerde ik over alle plekken die ik nog wil bezoeken, ooit.

Toen was daar de dag van het vertrek, spannend! Speciaal voor ons, de thuisblijvers op Facebook, volgden updates van op de luchthaven, in het vliegtuig, de luchthaven in… – en nu kwamen we het dan eindelijk te weten – … Antalya (in mijn oren weerklonk op dat moment een cartoonesk afgangsdeuntje). En de dagen daarop werden we – waarom eigenlijk? uit medelijden? puur leedvermaak? vriendschap? – werden wij dus gebombardeerd met kiekjes uit het all-inclusive resort, van de ochtendsessie aquagym en het ontbijt over de kinderanimatie en de lunch, de dolle zwembadpret en het 4-uurtje , tot het aperitief, diner, dessert en slaapmutsje. En oh ja, de animatie voor volwassenen. Geen onbelangrijk detail.

Ik weet wel dat ik daar niet naar moet kijken als ik dat niet wil. Want keer op keer bekroop mij een onaangenaam gevoel. Wie was dit mens eigenlijk? Iemand waar ik toevallig mee in de klas was beland zo’n kleine 100 jaar geleden (want ja, ik ben al keioud). Nooit geheimen of roddels aan verteld, briefjes of lieven mee uitgewisseld, samen kattenkwaad uitgehaald. Nooit bevriend mee geweest dus. Tot Facebook zijn intrede deed en het in die glorieuze begindagen een sport was om zoveel mogelijk vrienden te maken. Vreemd, heel vreemd.

Even, heel even, flakkerden mijn virtuele vriendschapsgevoelens op. Ik zag foto’s van een dreigende wolkenhemel, zoonlief in een regenjas/vuilniszak en heel wat huilende emoticons. Op datzelfde moment wist ik echter dat het voorbij was. Ik haalde diep adem,  klikte voor het laatst dat profiel aan, bewoog mijn cursor naar het keuzemenu onder “Vrienden”, scrollde naar de onderste optie, deed mijn ogen dicht en klikte. Vriend verwijderd.

En zo is meteen ook mijn belofte aan mezelf verbroken, de belofte om deze blog menslievend en positief te houden, om iedereen graag te zien, ook al is niet iedereen altijd even tof, dat moeten we toch toegeven, om te concentreren op het goede en het leuke en het grappige en het mooie. Het spijt me zeer!