5 sneetjes familiegeluk met een velletje emotionele chantage

Zondagnamiddag, half vier, in de suburbs van een niet nader genoemde stad.

Samen met mijn jongere maar grotere zus en zij die mij deze wereld hebben ingebombardeerd, drink ik koffie. Oudere broer en bijbehorende baby zijn net weg, dus de aandacht kan weer over ons verdeeld worden. Hoewel…

Op de laptop van de patriarch – waar we ondanks onze leeftijd die samen de zijne bijna overtreft en ondanks herhaaldelijk aangetoonde digitale bekwaamheden nog altijd niet mogen aankomen – ontdekken we foto’s uit ver vervlogen verledens. Vooral familiekiekjes, getrokken bij gelegenheden. Kerstmis, vakantie, verjaardagen, … Ons leven sinds de intrede van de digitale camera flitst voorbij. Plots roept zus uit: Hee, hier staat geen mapje van Lady Bulinski!?

Ik lach – ha, wat een grap. Groen – het klopt. Ik heb geen mapje!

“Dat kan niet”, zegt de alwetende vader Bulinski. “Hier zie, gevonden”. Triomfantelijk doet hij het mapje ‘Lady Bulinski 30 jaar’ open.

– “Hé ja, die zijn getrokken op mijn verjaardag vorig jaar”, begin ik al te juichen. Maar zelfs het kleinste kind weet dat je nooit te vroeg mag juichen… En inderdaad, op slechts één van de foto’s kom ik voor. Op MIJN verjaardag! Wat is hier aan de hand zeg!?

Druk – want zo gaat dat er meestal aan toe wanneer vader en zus zich in eenzelfde ruimte bevinden – begint iedereen door mekaar te roepen. Maar hallooo, kunnen we even stilstaan bij deze uiterst ernstige situatie? Nee, dat kan niet (dus daarom schrijf ik er maar en plein public over, moeha).

’s Avonds doe ik mijn verhaal met de nodige zin voor overdrijving aan meneer Rolexico – voor zij die het niet meer weten: mijn redelijk afwezige steun en toeverlaat. Een heel tegenstrijdige omschrijving, ik weet het, maar laat het ons daar voorlopig maar bij houden. Hij, die in tegenstelling tot mij, altijd rationeel en doordacht door het leven gaat, schudde gespeeld meewarig het hoofd. “En nu kan je weer het vergeten kindje gaan spelen en geef toe, dat vind je stiekem wel leuk.”

Pffffffff…. Hij heeft me zo hard door. Irritant is dat. Zeker op momenten dat je je dik klote voelt en heel de wereld tegenzit en je tegelijkertijd niet weet wat er nu juist loos is en hij doodleuk een kleine berekening maakt en meedeelt dat je wellicht aan de vooravond van je maandelijkse “probleempje” staat en je zo sprakeloos bent dat je zelfs niet meer kan uitbrengen dat je sprakeloos bent en ondertussen snel diezelfde berekening maakt en tot je eigen grote ontzetting ontdekt dat het klopt en dat hij naar alle waarschijnlijkheid gelijk heeft en dat plots alle puzzelstukjes in elkaar vallen, en en en – blijven ademen ondertussen – de conclusie blijft dat dergelijk verwerpelijke alleswetendheid toch echt gewoon verboden moet worden.

Soit, dit terzijde. Ik wilde maar even aantonen dat hij ondanks bovenvermelde afwezigheid blijkbaar toch een goed idee heeft van wie ik ben.

En stiekem was ik al lang in mijn vuistje aan het gniffelen, want in de koelkast lag een bergje strasbourg (toevallig mijn lievelingsvleesje, al 22 jaar lang)(ik heb eerst een aantal jaar op choco geleefd) dat mama Bulinski speciaal voor mij en ook alleen voor mij had gekocht om alle middagen van de week tussen mijn bokes te leggen. Gnigni.

Niks vergeten kindje dus. Maar dat van dat fotomapje, dat mag bij deze wel nog rechtgezet worden.