ikwilnikwilnikwilnikwilni

Vandaag dronk ik onverwachts koffie met een goede vriendin. We moesten dringend en veel bijbabbelen want door allerlei omstandigheden, zoals bijvoorbeeld het dagelijks leven, was dat een hele tijd geleden. Te lang eigenlijk, vonden we allebei.
We praatten over tal van grotemensenzaken, want dat zijn we nu eenmaal, grote mensen. Tenminste, zo doen we ons voor. Omdat we denken dat het zo hoort en omdat we anderen het ook zien doen.
Ongewild maakten twee paar ogen op de klok een einde aan de geïmproviseerde koffieklets. Spijtig, vonden we allebei. Maar de ene wilde (moest) anticiperen op de hongerkreet van een kind, de andere wilde (moest) nog wat werken.

Toen besloten we dat het soms echt stom is, al dat grotemensengedoe.

Heel even was daar de verleiding om ons allebei languit op de grond te gooien en wild met onze armen en benen te trappelen en terwijl te roepen “Ikwilnikwilnikwilnikwilnikwilni!!!” of om muziek keiluid te zetten om oncontroleerbaar en vooral heel wild door de kamer te dansen. Zoals we dat vroeger, toen we nog net een ietsje kleiner waren, wel eens durfden te doen.

Maar de ratio won het van de drift en mijn vriendin zei braaf gedag en vertrok in haar grotemensenauto naar haar grotemensenhuis. En ik…

… ik bezweek alsnog aan de verleiding.

Wordt misschien wel vervolgd.