Ik lever bijna dagelijks een gevecht.
Ik ben de moderne miniversie van Sisyphus. Ik ben een zielige Don Quichote
Ik ben een kleine Calimero. Ik wil gewoon wat aandacht!
“Ik” moet elke dag de strijd aangaan, en wel tegen de eeuwig draaiende nieuwsmachine. Tegen de mannen van de ochtend, de kranten in de brievenbus, de twitterende tweetmeute, de eindeloze e-mailstroom, de zoveel te vele nieuwssites.
Tegen de dagelijkse deadline van de krant, de telefoontjes van collega’s, de vragen van mensen die beweren iets nieuws te vertellen hebben.
Tegen de smartphone van Pandora, de actuashows op tv, het laatavondjournaal, de vaste prik.
Tegen interessante initiatieven, nieuwe actualiteitsplatformen, dikke weekendkranten (liefst in het meervoud, ja) en als het even kan (nee, het kan niet) ook nog een gespecialiseerd week- of maandblad.
En ik ben niet eens zelf journalist. Ik moet het niet eens zelf allemaal bijhouden (en tussen haakjes een vraagje: het allemaal bijhouden, dat kan toch niemand?)
Nee, de journalist, dat is mister Rolexico. Slim, knap, leuk en lief. Al heeft hij tegenwoordig vaak geen tijd voor twee van die laatste drie. Hij werkt veel, hij werkt hard, hij werkt goed. Maar de dag is vaak te kort en de nacht is dat nog meer. De week vliegt voorbij en de lijst van dingen die hij nog “moet doen” wordt alleen maar langer. Hoe kan dat nu?!
Al ettelijke jaren lang doe ik mijn uiterste best om interessanter te zijn dan de waan van de dag, en in alle bescheidenheid, dat durft al eens te lukken. Een staking? Kan ik ook, te pas en onpas (kijk maar naar de stapel strijk/afwas/stof/rekeningen/…). Frauderen? Als CFO van dit huishouden is dat een fluitje van een cent. Een potje politiek gehakketak? Als ik ècht wil, maak ik de debatten binnenskamers duizend keer dramatischer dan in alle parlementen samen. Van de hele wereld.
Maar soms ben ook ik gewoon moe. Dan kennen ook mijn creativiteit en spitsvondigheid grenzen. En dan wens ik: stop de persen. Ik hou niet van citroensap (moeha) (grens overschreden). En ik wil mijn lief terug!
circus bulinski 
Beste petekindje, tegenwoordig bestaan er 3D-printers, zodat het toch niet zo moeilijk moet zijn om een 3D-versie van mister Rolexico te (laten) maken. Als je daar dan een paar soundbites aan toevoegt, op te nemen tijdens die zeldzame momenten van zijn aanwezigheid, ben je al eind verder om niet super alleen het leven door te moeten. Bijkomend voordeel is dat je zelf kan kiezen welke Rolexico op welk ogenblik je eigenlijk wenst en er bestaan photoshop-achtige 3D-retouche programma’s om eventuele mankementen, als die er zouden zijn, weg te werken. Trouwens (en tussen haakjes) wanneer is jouw volgende reis alleen naar het buitenland alweer ?
Jouw liefhebbende peter (met mapje op de computer)
LikeLike
Oh, hopelijk kan ik snel nog een 3D-printer op mijn verlanglijstje voor kerstmis zetten! Wat een fantastisch idee! Dat ik er zelf niet opgekomen ben 🙂
LikeLike