Zomerbriefje aan zoonliefje

Maandagavond, na 8 uur, en daar lagen we dan, naast elkaar in je grotejongensbed. “Nog eventjes bij mij komen liggen”, had je zoals zo vaak gefluisterd. Aldus geschiedde. Jij klaar om te gaan slapen, en ik klaar om weg te sluipen zodra je ogen langer dan 5 seconden toe bleven en je ademhaling regelmatiger werd. Maar deze keer bleef ik nog even langer liggen. Daar lag ik naar je gezichtje te kijken, ook zelf bijna in slaap. En in mijn halfslaap vroeg ik me af of ik dat binnen 4 jaar nog zou doen, als je al 7 bent, of later nog, 11, of 15 … (het antwoord is meer dan waarschijnlijk neen, maar voorlopig mag de vraag retorisch blijven, danku).

Zou ik dan kunnen vertellen over die legendarische zomer van 2018, dacht ik. Die zomer dat de Rode Duivels wereldkampioen werden, de zon ons wekenlang verwarmde en soms verschroeide, en het maar niet wilde regenen. Toen ons tuintje zo dor werd dat een uitgedroogde bloembak heel eventjes in de fik vloog. Onze grasmat een slechte en klein uitgevallen versie van de velden in Sotchi, Kazan, Moskou, maar waar jij als Thibaut en ik in de hoedanigheid van achtereenvolgens Kev, Eden en Romelu historische voetbalkunstjes ten berde brachten. Rolexico die elke dag ongeduldig naar de brievenbus liep om te controleren of de bestelde panini’s waren aangekomen om zijn stickerboek te vervolledigen. De zomer dat de dagen zonder naam of kleur voorbij rolden, je eerste lange vakantie. Die zomer, ja.

Je rode “blinker”-shirt van het nationale elftal lag proper gewassen klaar voor de volgende dag, net als dat van je papa, die het in allerijl nog was gaan kopen. In je slapende onschuld was je onoverwinnelijk. Zo ook je nieuwe helden.

Bleef de tijd maar stilstaan soms. Dan was het niet beginnen regenen, moesten we je traantjes niet van je wangen vegen voor je toch nog moedig naar je piratenkampje vertrok, en waren we nog altijd bijna wereldkampioen.

Alleen niet voor het stickerboek. Want dat moest nog vol.