Miljoen miljard kilometer tegen racisme

Daar begon ik, aan een maandagochtend vol goede voornemens. Ik trok mijn loopschoenen aan en jogde langs de Mechelse vaart, genietend van de frisse lucht en ondanks het grijze wolkendek. Ik vind het altijd grappig wanneer mensen zeggen dat ze graag lopen om hun hoofd leeg te maken, bij mij lukt dat niet. In de plaats van een leeg hoofd krijg ik alleen maar meer gedachten, nestelt de muziek zich via de oortjes van mijn telefoon in mijn hersenpan, zie ik altijd allerlei dingen en denk ik aan vanalles, maar niet aan niks. Misschien loop ik niet lang genoeg, dat kan ook.

Ik kruiste een achterwaarts wandelende snelwandelaarster, ik liep zoals elke keer voorbij de oude visser die geduldig en bewegingsloos zat te vissen, onder de brug waarop voorbijrazende vrachtwagens de E19 versleten, ik werd ingehaald door een sneller lopende jogger en ik vroeg me telkens af of zij dat dan hadden, een leeg hoofd. Ik had (hen) kunnen stoppen om het te vragen, maar dat deed ik niet.

Nee, ik dacht aan het mooie tienermeisje dat nietsvermoedend de trein uitstapte in het station van haar dorp en prompt werd uitgejouwd door een grote groep boze mannen. Ze riepen dat ze naar huis moest, en dat begreep ze niet, want hier woonde haar vader en ze was toch net op weg naar thuis?

Ik dacht aan dat dorp, het geboortedorp van Rolexico en de plek waar veel van onze vrienden wonen. Waar dit weekend een manifestatie doorging waarbij allemaal gele vlaggen met zwarte Vlaamse leeuwen wapperden, en mensen “islamieten, parasieten!” scandeerden. Waar twee dagen later opnieuw een “vreedzame” protestmars werd georganiseerd. Vreedzaam zeggen ze, maar wel met ruimte voor affiches van het extreemrechtse radicale Voorpost. Posters die mij een akelig gevoel van herkenning gaven … herkenning van wat ik als kind aan documentatie over Anne Frank en de geschiedenis van de holocaust gelezen had. Ja, echt. Echt wel.

Ik dacht aan de artikels die over de onrust in het anders zo rustige dorp waren verschenen. Een verslag op VRTNWS; bijna 1400 keer vonden mensen het noodzakelijk om hun mening openbaar te verkondigen. Een berichtje op de website van HLN; 1100 maal schreef iemand een reactie en drukte daarbij op de “plaatsen”-knop. Een videoboodschap van de burgemeester; 234 -vooral misnoegde- reacties. Ik had er enkele van gelezen en daarbij inwendig moeten kotsen. Ik had heel vaak de #nietmijnregering zien opduiken en me afgevraagd af of de aanhangers van deze hashtag in staat zijn om de basisprincipes van een parlementaire democratie alsnog te begrijpen. Kan de #regeringvanonsallemaalbytheway misschien even een snelcursus organiseren? Inburgering, zo kunnen ze het noemen. Waarom lijkt het overigens alsof de stemmen van deze boze mensen altijd luider klinken dan de andere? Of dat ze steeds met meer zijn? Keer op keer probeer ik mezelf ervan te overtuigen dat dat niet zo is, maar soms lukt dat niet. Rolexico zegt dat ik positief moet blijven en dat de meeste mensen zo niet denken. We liketen verwoed de tientallen berichtjes van onze “love, peace & leftie” vrienden, maar gingen toch met een wrang gevoel slapen. Ik dacht aan hoe ik 1000 keer wel had kunnen reageren, maar dat niet deed.

(Tussen haakjes: De aanleiding voor deze racistische ranzigheid? Een pestincident tussen jongeren – absoluut niet goed te keuren voor alle duidelijkheid. Maar nee, er moest een grens worden gesteld. Een signaal worden gegeven. Vlaams Belang, Voorpost, Dries Vanlasagneindeoven en zijn schildknapen, extreem rechts, ze moesten zich moeien. Die pesters moesten ofwel voor 20 jaar de bak in, ofwel terug naar hun eigen land, als ik het goed begreep. En wie nuance probeerde te brengen in deze zaak, werd uitgescholden voor links, groen (?!) en keurde ineens ook de gruwelijke aanslag op de leraar in de Parijse voorstad goed. Hallo?)

Ik liep en er begon een nieuw liedje, ‘Alice’ was de titel, en ik dacht aan een ontmoeting van enkele jaren geleden. Rolexico zag mijn toenmalige collega Alice uit Frankrijk, waar ik al regelmatig over verteld had, voor het eerst, en zei achteraf iets als “je had nooit verteld dat ze zwart was”. Ik had verbaasd gekeken. Het deed er gewoon niet toe voor mij, toen niet en nog altijd niet. Niet dat ik hiermee wil beweren dat ik zelf het toppunt van tolerantie of antiracisme ben en Rolexico minder, nee, dat wil ik niet zeggen, zeker niet. Ik wil gewoon zeggen dat het er niet toe doet.

Doet het ertoe dat de achterwaarts wandelende snelwandelaarster er Aziatisch uitzag? Heel misschien een heel klein beetje, omdat het algemeen geweten is dat er in Azië wel meer bijzondere sportdisciplines worden beoefend (mopje!). Nee, tuurlijk niet. Het zou er echt niet mogen toe doen. Doet het ertoe dat het mooie tienermeisje in het station een donkere huidskleur heeft? Het mag er gewoon niet toe doen.

Het liedje was bijna gedaan. De muzieksamensteller van de radio had het gekozen, ik had ernaar geluisterd. Misschien had ik het zelf niet gekozen, had ik kunnen kiezen, maar dat deed er niet toe. Ik dacht plots aan wat ik de mensen van de betoging, of in het station, of op de social media, wilde zeggen: dat onze samenleving geen Spotify-playlist is, waarbij je zomaar kan beslissen wie erin mag en wie eruit moet. En dat ze moeten stoppen om daarnaar te streven.

Ik liep het laatste stukje, ik liep naar het kleine streepje zon dat onverwacht door de wolken brak en ik voelde mijn hoofd misschien een heel klein beetje leeg worden, of toch iets wat daarop leek.

Ik dacht aan hoe ik een essay zou schrijven dat viraal zou gaan, goed onderbouwd met onweerlegbare argumenten, dat ervoor zou zorgen dat oogkleppen afvielen, dat mensen echt naar elkaar luisterden en elkaar zouden willen begrijpen, dat liefde zou verspreiden, dat alles deed wat nodig was, dat … dat … dat …

Ik deed dat natuurlijk niet. In plaats daarvan schreef ik dit. Volgende keer misschien toch proberen om nog langer lopen.

PS. Rolexico en zijn collega’s werken aan een journalistiek stuk hierover. Blijf lezen & delen!