Echo, Peppa Pig & the Powerpoint Man

Ik vertelde eerder al eens hoe hier voortdurend een echootje weergalmt wanneer onze eerstgeborene zijn mond opendoet. Als een klein, ijverig studentje dat een nieuwe taal leert, bootst little miss T alles na wat broerlief ter sprake brengt. En dat is veel, heel veel, want Lucky Luciano’s mond staat nooit stil. Te veel, dus het lukt nog niet helemaal. Daarom neemt ze regelmatig en pienter haar toevlucht tot “ik ook“. Zo vaak dat het “ik ook”-je zelf een echo wordt en ik begin te denken dat er een Spookje Ikookje door ons huis waart.

L. Biggie moest voor school een “Paaauwerpoojnt”-presentatie (Powerpoint, nvdr) maken waarin hij meer over zichzelf zou vertellen. Samen zetten we ons voor de computer en kozen we leuke grafische elementen en foto’s. Bij elke slide vroeg ik hem wat hij wou vertellen. Dan was het tijd om zijn gezin te belichten. Trixie was niet meer en niet minder dan een vrolijke deugniet, over Rolexico zou hij zeggen dat die bij de krant werkte en Rolexico heette. Kort en bondig. Hij koos vervolgens een foto van mij die ik okee vond om aan de hele klas en juf te laten zien en bleef dan een tijd stil. “Wat ga je dan over mij vertellen?” vroeg ik, een tikkeltje bang voor een Lussiaanse opwelling van tegendraadsheid. Want dat kan hij wel eens hebben, zo nu en dan, te pas en te onpas. Zijn lippen krulden tot een brede glimlach en hij dicteerde “Mama kan goed knutselen. En knuffelen.” OEF. Ik ontspande. Oef, hij zou niet vertellen dat ik op de dop stond en hem en zijn zus zowat elke morgen in peignoir uitwuifde, dat ik niet per se dagelijks opruimde, dat ik bijna elke avond een glas wijn dronk bij het koken (1 glaasje maar, nvdr) en dat ik ook wel eens slechtgezind durfde te zijn. Oef, hij zou niet vertellen dat ik de dag ervoor nog zo kwaad werd dat er stoom uit mijn oren kwam en ik letterlijk buiten moest gaan afkoelen. Of oef, hij zou niet vertellen dat ik hem wel eens durf vervelen met een ellenlange, soms drammerige uiteenzetting in het kader van wat ik zelf het onderdeel “intellectuele opvoeding” noem , of het nu gaat over de geschiedenis van de rechten (en helaas ook onderdrukking) van de vrouw, het kleuterige geklooi van politici wereldwijd met Trump als ultieme voorbeeld, de urgentie van een degelijk en verregaand klimaatbeleid of het na te streven on-belang van kleur, religie en kledingkeuze. Ik zeg maar wat.

De vrije kledingkeuze voor iedereen is voor mij zelf trouwens een nog na te streven doel, wetende dat ik bijna elke morgen drama’s veroorzaak bij het aankleden van little miss T. (Maar moet ik het dan echt “loslaten”, dat mijn 3-jarige dochter het liefst in een fluoroze Peppa Pig-kleedje met dito kousen en glinsterende unicornsneakers naar school wil?! )

Soit. Oef dus. Okee, misschien wil ik ooit wel meer zijn dan de mama die goed knutselt en knuffelt, maar voorlopig vind ik dat hij mij goed omschreven heeft. En wil niet elke 5-jarige een ouder die goed kan knuffelen en knutselen? Wat heb ik toch een schat van een zoon, dacht ik oprecht. Zijn buitenproportionele woedeuitbarsting van de dag ervoor met evenveel liefde onder de mat vegend als hij mijn reactie daarop.

’s Avonds keken Rolexico en ik naar de laatste aflevering van Euphoria en met de nodige zin voor dramatiek en fantasie beeldde ik me in hoe mijn kinderen gaan uitdraaien als puber in deze zotte, overdonderende wereld. Om de een of andere reden worden dat in mijn hoofd nogal schrikbarende scenario’s. Aan het ene uiterste van het spectrum der doembeelden zie ik een verveelde, luie Luigi, een te logge tiener die de – tegen dan volledig doorgezakte – zetel niet uitkomt omdat hij voortdurend aan het gamen is met virtuele vrienden en omdat hij dat ook niet moet, aangezien zijn zusje ook dan nog altijd naar zijn pijpen danst en hem op zijn wenken tonnen snoep en liters frisdrank komt brengen. Aan het andere uiterste, het uiterste. Een opstandige, afstandelijke, rebelse puber die niks meer met z’n knutselende moeder en journalistiek diepgravende vader te maken wil hebben en die dag en nacht op straat doorbrengt met foute vrienden, ongewassen haren en gescheurde kleren, eeuwig lurkend aan een dikke joint die ongetwijfeld gaat leiden naar meer en erger en en en … oh nee, ik wil er niet aan denken! Om nog een of andere reden durf ik mij aan toekomstwaanbeelden over little miss T. echt niet wagen. Het fluoroze Peppa Pig-kleedje baart mij al genoeg kopzorgen in het heden!

Oh ja, vergeten te vertellen. Toen de powerpoint van L. bijna af was, kwam er een klein spookje aan mijn been trekken. Ze wurmde zichzelf behendig op mijn schoot en hapte naar adem. Ik wist wat ze ging zeggen, maar liet haar naar haar woorden zoeken en luisterde met gespeelde onwetendheid: “Ik wil ook een powejpoint!”
“En wat ga je dan vertellen?”, vroeg ik, het spelletje meespelend. “Dat mijn mama goed kan knutsejen”, poneerde ze ernstig, geen spiertje vertrekkend.

Misschien kan ik in mijn volgende morele uiteenzetting “plagiaat en de zoektocht naar je een eigen identiteit” behandelen, dacht ik spontaan. Hoe ik daar een verbod op ‘de uiting van jezelf door middel van fluoroze kleedjes van Peppa Pig’ zou insmokkelen, dokterde ik best eerst uit. Nu ja, ik moest het toegeven, de zoektocht naar hààr identiteit heeft ze ontegensprekelijk ingezet, want terwijl ze tot voor enkele weken alleen maar ruimtepyjama’s en andere afdankertjes van haar grote voorbeeld wilde aandoen, is ze nu een volledig eigen stijl aan het ontwikkelen (onder het dictaat van een door platte commercie gedreven fluoroze glittergemeenschap weliswaar, maar dat is dan weer een ander thema of twee). Een volledig eigen stijl die ik stiekem en subtiel toch mee zal vormgeven, amen.