Verdoken sollicitatie

Vandaag vertrek ik naar Berlijn voor het werk.

Hoera, naar Berlijn! Awoe, voor het werk…

U denkt nu misschien: welk werk? Is Lady Bulinski dan niet voltijds bezig met het onderhouden van haar lezerspubliek – uit verlegenheid en plankenvrees totnogtoe helaas beperkt tot (het weliswaar heilige getal) 3 – door middel van opbeurende relazen over kleine toevalligheden in de sombere alledaagsheid van het leven?

Het spijt me u te moeten teleurstellen, maar neen. Lady Bulinski is het niet minder dan fantastische alter ego van eigenlijk ook maar een gewoon meisje met een lief, een job, een huis en al die dingen. En voor die job moet ze soms naar Berlijn.

Op dat werk willen ze namelijk een nieuwe manier van teksten schrijven invoeren, een nieuwe strategie zoals dat heet. En daarom organiseren ze workshops. Om gestructureerd te leren schrijven onder andere. Na deel 1 kwam ik al ziek thuis. En nu ga ik met weerzin naar deel 2. In Berlijn.

Het gaat hier in feite om het gestructureerd verkrachten van elke vorm van literaire vrijheid. Alles moet kapot, het minste sprankeltje creativiteit moet dood. Want onze eindgebruikers, ja, dat zijn allemaal domme kleuters van 18 tot 88 jaar die volgens de grote baas niets anders meer kunnen verwerken dan hapklare brokjes ofte oersaaie paragraafjes.

En sorry, maar moord en verkrachting, dat doe ik niet graag. Echt niet. Zelfs al kan ik soms een beetje gemeen en stiekem stout zijn. Het is mij zo’n klein miljoen bruggen te ver.

Op de koop toe beginnen die sessies – als ik u vertel dat het bedrijf Amerikaans is, zal het u niet verbazen – steevast met een rondje ijsbreken. Om het allemaal wat lichter te maken. Helpt geen bal, maar daar vragen ze nooit achter.

Zo moesten we de laatste keer we om de beurt aan elkaar vertellen wat het beste advies was dat we ooit hadden gekregen. Voor de hele groep. Begin er maar eens aan. Na een tiental “Carpe diem’s” en “Enjoy everyday as if it were your last one”, was het aan mij. “Och, leugenaars, allemaal”, dacht ik. “Als jullie dat advies echt zouden opvolgen, zouden jullie hier toch niet zijn?!! Huichelaars!” Tegelijkertijd bekroop mij langzaam maar zeker een heel irritant angstgevoeltje: wat zou ik zeggen?

Ik schraapte mijn keel. “Euh…”. Stilte. Denk denk denk denk denk DENK! “Well, …, euhm, … the best piece of advice I have ever been given  – sorry, maar wilt er in het vervolg iemand mij eens advies geven, godverdomme!? – is that I have to listen to my gut feeling, follow my instinct.” Mompelde ik wat. Mijn collega’s keken een beetje meewarig. Niemand zei iets.

Aaargh! Dit zou de echte Lady Bulinski nooit overkomen! Zij, zij zou met veel branie op tafel springen en uitroepen dat iedereen zijn eigen stuk advies kon opeten wat haar betrof, en vervolgens gezwind de benen nemen en ook snel eens opgelucht ademhalen. Bedenken wat ze daarna ging doen. Daar niet al te lang over piekeren. Want dat wist ze namelijk al. Ze zou iets gaan doen wat ze graag deed! Iets met boeken, literatuur, taal! Iets met passie!

En ze zou niet lang daarna de vacature bij Behoud de Begeerte lezen, twee keer misschien, en vervolgens een briljante brief schrijven en natuurlijk ook aangenomen worden. En nog eens opgelucht ademhalen, snel.

Ja, ik geef toe, het is best wel moeilijk om zo’n geweldig alter ego te hebben. Het zet mij soms aan tot ultieme wanhoopsdaden. Zoals deze.

Maar beste heer Coorevits van mijn favoriete literaire kunstencentrum, mocht u toevallig lezer nummer 4 zijn, ik heb de begeerte en wil dolgraag bij u komen werken!