Het babyzeehondje

Het werd tijd. Het is tijd. Hoog tijd! Circus Bulinski begint aan een nieuwe tournée.* Hoera, hoezee!

Tot wel 3 maal toe, en dat vlak na mekaar en van verschillende individuen die op het eerste zicht geen uitstaans met mekaar hebben, behalve dan dat ze alle 3 wel eens een blog van mijn signatuur durfden verorberen, kreeg Lady Bulinski de vraag, op het dwingende af, of en wanneer ze haar pen opnieuw ter hand zou nemen. Aldus geschiedt – eigenzinnig en een tikkeltje ongehoorzaam als Lady Bulinski nu eenmaal is – pas anderhalve maand later. Helaas was het langdurige stilzwijgen niet te wijten aan creatieve hersenspinsels, zoals jullie wel snel zullen merken. De pauze die geen pauze was.

Zoals mijn minuscule doch trouwe aanhang wel weet, wordt het leven van mister Rolexico en mezelf al een dikke 6 maanden opgevrolijkt door de aanwezigheid van een alleraardigst heerschapje; het allerliefste, allermooiste en allerschattigste schepseltje ooit geweten! Mag je dat zeggen over je eigen kind? Hier bepaal ik wat mag, dus ja, dat mag!

Dat het ons leven ging veranderen, iedereen gaf het ons op een blaadje. Maar hoe? Dat kon niemand ons vertellen. Het ging lachend over slapeloze nachten en jarenlange chronische vermoeidheid, over handenvol geld voor de pamperfabriek, over hoe het gedaan zou zijn met de rust. Maar nooit over hoe overweldigend de liefde en het geluksgevoel zouden zijn. Want dat is niet uit te drukken in letters, klanken, woorden en zinnen.

Een lachje, een kraaitje, een zucht van contentement, een zeehondenlachje … een fractie van een seconde volstaat om mij blij te maken en alle onnodige ergernissen – een stomme dag op het werk, de ongeduldige pendelaars onderweg, een fles die kapotvalt, de puist op mijn kop, een huis dat erbij ligt alsof er was een bom ontploft – te doen vergeten.

Raar toch. Eerst was “het” helemaal niets. Geen cel, geen gen, geen genstertje, nog geen stofje. Slechts een onverklaarbaar verlangen in de vorm van een wit, wollig wolkje. Een ondenkbaar idee. En nu, luttele maanden later, is uit dat niets een wonderlijk wezentje erin geslaagd om het belangrijkste te worden in al minstens 2 mensenlevens. En totaal buitenproportioneel met zijn eigen, ook al onstuitbare, ontwikkeling, groeit onze liefde voor hem. Een groeiend brokje geluk. Een brokje groeiend geluk.

Dus laat mij maar jongleren met pampers en papflessen of als een kip zonder kop van hot naar her freewheelen. Laat het aapje maar dansen op het ritme van het zogezegde nieuws. Zo lang ons babyzeehondje, dat nog net niet kruipen kan, vrolijk in de piste rondzwiept en daarbij geluidjes van blijdschap uitstoot, blijven wij lachen. Ons eigen, kleine circus.

*Voor een overzicht van de voorstellingen kan u op uw kop gaan staan, en dan nog krijgt u er geen. Teerbeminde lezer(s), aanvaard mijn oprechte verontschuldigingen voor de nogal grillige programmatie. Maar het verrassingseffect is misschien wel het beste van deze blog!