Qué!? Anderhalf jaar!?

Zo veel tijd zit er tussen mijn laatste post en dit moment, het moment waarop ik nog eens naar mijn verwaarloosde circus ging kijken. Dik anderhalf jaar of preciezer, 20 maanden. Het aantal dagen ga ik nu niet uitrekenen, ben ik liever te lui voor.

Ding dong, waar ben ik al die tijd geweest, wat heb ik gedaan? ‘Niks’ lijkt een antwoord dat mijn tegendraadse ik zou durven geven. Maar een mens kan niet de hele tijd niksen, echt niet.

Onder het mom van “het meegaan in de mallemolen” ben ik mijn blog beginnen verwaarlozen. Alsof hij ooit op zichzelf zou kunnen bestaan, duh. Nee dus.

Ik miste het soms wel een beetje. Maar zoals dat gaat met gemis, gebeurde dat steeds minder en minder. Een mapje half afgewerkte kladberichten bleef dicht. Voorgoed.

Toen begon mijn jongere zus te bloggen. En niet zomaar, nee, ze begon meteen heel goed te bloggen. Zelfs in al haar hysterie schotelt ze haar lezers gedisciplineerd doch spitsvondig brokjes tekst voor over herkenbare taferelen en/of relevante thema’s. Trots ben ik op haar. Tikje teleurgesteld in mezelf. Zal ik onder impuls van het ministerie van hysterie ook het toetsenbord weer beginnen bespelen? Ergens diep in mij roept mijn tegendraadse ik: “Sinds wanneer moet ik een voorbeeld nemen aan een zus die jonger is!?”

Maar sinds de gastbijdrage die ik voor haar schreef, kriebelt het weer een beetje. Al heb ik niets te vertellen hoor.

Welkom terug in mijn circus …