Onderbroek of kousjes?

Daar stond ik dan, met mijn gloednieuwe, spierwitte sneakers in de douchecabine. Ik hoor de “huh’s” en het wenkbrauwengefrons al tot hier, dus laat mij even uitspreken. Vanuit de douchecabine heb ik namelijk het beste zicht op mijn spiegelbeeld. Nu ja, “beste”, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk.

In de kledingwinkel hadden ze mij een knalrood jumpsuit aangesmeerd, ik citeer “past perfect, mooi aansluitend en ideaal voor het feest waar ik binnenkort naartoe moest”. Ik had al kunnen bedenken dat zij helemaal niet wisten wat voor feest dat ging zijn, maar mijn kritische geest was even in rook opgegaan. Ik twijfelde enkel nog omdat je de lijnen van mijn ondergoed zag. De verkoopsters wuifden dat argument weg met het bestaan van de hoge onderbroek. Tja, dan moest ik dat ook nog maar gaan kopen, zeker?

In mijn hoofd zag ik er al helemaal geweldig uit. De onderbroek zou niemand zien, de sneakers waren cool en maakten het niet te chique. Vrouwelijk, doch speels. Origineel, maar niet extravagant. Zo ging ik voor de dag komen.

Maar dat was niet wat mijn spiegelbeeld zei. Noch de veelbelovende onderbroek, die verondersteld was mijn overtollige postnatale kilo’s op wonderbaarlijke wijze weg te moffelen. Vals!

Zelfs mister Rolexico, die meestal – ok, met maar een half oog – alles goedvindt, keek nu sceptisch. “Wees eerlijk!” gebood ik hem, terwijl ik de wanhoop in mijn stem trachtte in te slikken. Zijn stilte was eerlijk. Waarschijnlijk was hij nog aan het nadenken hoe hij wat juist ging zeggen, zich bewust van de hormonale rollercoaster waar een (pas bevallen) moeder al wel eens in vast durft te zitten. Maar ik had het al lang begrepen.

Boos en teleurgesteld stapte ik uit de douchecabine en uit mijn nieuwe schoenen. Ik wurmde me uit dat vervloekte broekpak en gromde dat ik mijn kiné-oefeningen beter had moeten doen, meer had moeten sporten, minder had moeten snoepen. Grrr!

Wat restte, was een huidkleurige, hoge onderbroek. (En ik er nog in). Je zou je voor minder slecht voelen! Bah!

“Heb je nog iets anders?” vroeg Rolexico bezorgd. Bezorgd om mij en hoe ik mij voelde of bezorgd om hoe ik er straks naast hem zou uitzien? Kon ik niet laten te denken. “Wat had je gedacht?” zei ik onbedoeld nors. En, “bij jou hangen er trouwens ook nog wel wat ‘postnatale’ kilo’s aan!” Gemeen, maar ik voelde me er wel weer wat beter door.

Ik stapte in een andere onderbroek, een van het normale soort, trok een kleedje over mijn hoofd en klaar was kees. Oh ja, voor ik mijn sneakers weer aanbond, stak ik mijn voeten nog in hippe sportkousjes.

“Is dat tegenwoordig zo, met kousjes?” durfde Rolexico voorzichtig vragen.

“Je hebt kousjes aan!” joelde ook mijn moeder, toen we even later little miss T. en L. Biggie bij hen dropten.

Ja, ja, en nog eens ja! De onzekerheid over mijn outfit (deze keer de kousjes dus) en vooral het daaronder verscholen lichaam dat na 2 kinderen niet meer van mij lijkt, spoelde ik snel weg met een paar glazen cava (voor de duidelijkheid; dat was al op het feest) en in tegenstelling tot de vorige blog heb ik deze keer zelf de benen vanonder mijn lijf gedanst.

En dit, beste mensen, zonder zweetvoeten!