Gedroomde carrièreswitch!

Daar zat ik dan, met mijn 3-jarig baasje aan tafel, tablet voor zijn neus. Zo, welk filmpje van Hopla wil je dan zien? Zijn vastberaden vingertje bleef snel staan op een nogal vervaarlijk uitziend konijn (Hopla is toch een konijn, juist?) met daarboven de weinig kindvriendelijke titel “Kuthopla aan de drugs”. Een gelukje dat kleutermans nog niet kan lezen. Voor het vingertje op de play-knop kon drukken had ik de aandacht al weten af te leiden naar de echte Hopla, in een klein opblaasbaar zwembadje. Kwestie van toch wat in de eigen leefwereld te blijven.

Toen zoonlief in dromenland was – tip voor ouders van driejarigen: zeg nooit tegen je kind dat het naar dromenland mag op een moment dat het eigenlijk moet gaan slapen, tenzij je tig keer wil antwoorden op vragen als “Waar is dromenland? Ben ik nu in dromenland? Gaan jullie ook mee naar dromenland? Ben ik nu dan in dromenland? Waar is dromenland ook weer?” en miljoen mogelijke varianten – toen zoonlief dus naar dromenland was vertrokken, besloot ik die stoute hopla toch even uit te checken. Dat de bedenkers/makers van Bumba zwaar hadden liggen blowen of trippen tijdens hun creatieve brainstormsessies, daar moest ik al lang niet meer van overtuigd worden.

Helaas pindakaas, het viel me toch wat tegen. Evenmin konden “Bob de flikker”, “Dora aandachtshoer” en “Nijntje heeft schijt aan alles” mij bekoren. Waar houdt een mens zich mee bezig. Dan toch liever de psychedelische fratsen van Bumba. Misschien moet ik daarvoor gaan werken, begon ik te denken. Halloooo, tokkie tokkie, eheheheh. Bumbaloooooooooo. BRAVO! (Iedereen klapt) Wat beeld erbij en hopla, klaar (Hé, wat komt dat konijn hier plots doen?! Foute set, gast.)

Bumba-redacteur, heeft dat ook maar een enkel nadeel? Ik zou mijn schrijftalent ein-de-lijk professioneel kunnen ontwikkelen, mijn creatieve geest tot voorlopig nog ongekende hippiehoogtes gaan exploreren. Om de allerkleinsten, die onschuldige en onbezoedelde zieltjes, blij te maken en hun niet meer zo onschuldige en onbezoedelde ouders gek. Een droomjob! En goedbetaald, want studio 100 is rijk. En waarschijnlijk nog vrijaf in de schoolvakanties ook.

Wel wat anders dan mijn huidige baan en alles wat ik momenteel in “mijn bakske” geschoven krijg. Zou ik in de jaarbudgetten die ik volgende week aan de directie moet voorleggen ook een lieflijk, klein, schattig excel-celletje voorzien met “kosten burn-outcoach”? Mag ik alle uren die ik wakker lig van het werk ook aanrekenen? En misschien ineens laten meetellen voor mijn pensioen? Nee, waarschijnlijk, want zo werkt het niet. Terwijl ik eigenlijk wel werk, maar goed.

Van de hak op de tak, maar ergens zit wel een parallel. Puur hypothetisch: zouden koppels die aan een verbouwing beginnen in hun kostenraming ook een bedrag opnemen bestemd voor de relatietherapeut? Bij Rolexico en mezelf zorgt alleen nog maar het idee van een mogelijke stap tot wie weet, misschien een eventuele verbouwing al voor onnodige spanning … Valt het op dat we moeilijke beslissers zijn?

Trouwens, van de hak op de tak, vrije associatie en zo, dat is wel echt een troef voor mijn nieuwe job. Straks nog aan die sollicitatie beginnen.

Twee seconden later. Mm. Werken voor Gertje van Samson lijkt me precies niet zo leuk. En zo voortdurend high moeten zijn, is dat eigenlijk wel verantwoord? Ik bedoel maar, ik heb wel twee kinderen, he. Daarbij, zo onschuldig of onbezoedeld zijn die zieltjes eigenlijk ook niet. Toch?

Valt het op dat ik een twijfelaar ben? Ben ik dan een twijfelaar?

Lady Descartes Bulinski groet jullie.

PS. Tip voor volwassenen: begin nooit over droomjobs. Die bestaan niet. In tegenstelling tot “Dromenland”. Dat bestaat wel. Het is alleen heel klein. Zo klein dat zelfs een 3-jarige alles er op een paar uur al heeft gezien. Ik moet er nu echt vandoor. Er staat iemand bovenaan de trap heel erg luid “Mamaaaaaaaaaaaa” te roepen!