Ochtendwaas

Onze Amaretto had dat dus ook. Maar uiteindelijk was dat gewoon een hond met ADHD.

Daar zat ik dan. In een propvolle trein met te kleine coupés en dames van middelbare leeftijd die over hun trouwe viervoeters keuvelden alsof het lieve kleine kinderen waren.

Dit was niet wat ik had verwacht na een halve nacht in een slaaponvriendelijk bed en een donker ritje naar het station om nog geen half 7 ’s morgens. Mijn hoop om met een eerste koffie van de dag in een lege coupé de gedachtenstroom te verdrijven die mij wakker hield, bleek ijdel. Maar wakker bleef ik wel, al was het enigszins verdoofd. Flarden gesprek drongen ongewenst via mijn oren in mijn hersenpan. Het ging over koorts, en een dokter, en bezorgdheid. Zieke kindjes, ik ken er wel wat van, dacht ik nog, en prees me gelukkig dat die van mij gezond en wel waren.

De ene vertelde over “de Pepper” en dat leek me wel een beetje een bizarre naam maar ik stelde me geen vragen, dit gesprek interesseerde me toch al helemaal niet dus waarom vragen stellen als dat totaal niet nodig is, ik had al genoeg aan mijn eigen zaakjes en bijgevolg geen enkele behoefte om betrokken te raken in levenskwesties van mensen die ik van haar noch pluim kende. Toch spitsten mijn oren zich bij de repliek van de andere, die over “haar Amaretto” begon. Een lang verhaal maar uiteindelijk was het gewoon een hond met ADHD. Gewoon. Een hond. Met ADHD.

Kskpsjjtt. Ik voelde een klein kortsluitinkje in mijn kop.

Om kwart na 7 was ik op mijn werk. Dat was overdreven vroeg maar ergens ging ik er wel van genieten om helemaal alleen te zijn, nog geen telefoon, nog geen mails, nog geen collega’s, alleen ikzelf en mijn zogenaamde prioriteiten.

Dit was echter buiten collega M. gerekend. M. is een praatgrage man van middelbare leeftijd. Gelukkig zonder hond. Wel met lichte ADHD. Maar ik ben niet zo van labels, tenzij voor honden, dus hey wat maakt het uit, ik zei gewoon “Dag M.” en “Ik heb heel veel werk” en “Nee het is niet door de kindjes dat ik zo vroeg ben” want waarom denkt iedereen dat je als moeder van jonge kindjes alleen maar niet kan slapen door die kindjes, het is verdomme door allerlei andere issues en dan vooral het werk dat ik wakker lig en uiteindelijk beslis om veel te vroeg op te staan en in het donker – terwijl het nog zomer is – naar het station fiets om een veel te vroege maar helaas propvolle trein te nemen en veel te vroeg op mijn werk aan te komen waar ik jammer genoeg toch niet helemaal alleen ben en ook wèl al mails heb want in tijden van automatisering slapen ook onze IT-systemen ’s nachts niet. Kskpsjjtt.

Maar dat zei ik allemaal niet tegen M. natuurlijk. Ik lachte (dacht ik toch) en deed mijn laptop open en begon dingen af te drukken die dringend moesten afgedrukt worden om in een envelop en in een postzak gestoken te worden. Niet mijn taak maar omdat een collega voor wie het allemaal “teveel” was geworden er niet was, deed ik het maar. Ik moest wel 3x opstaan en naar de printer lopen om te kijken of hij al wakker was, en ja, bij de 4de keer was dat het geval, en daarna moest ik nog eens gaan want alle papieren vielen er gewoon uit, op de grond, omdat het A3 was en het opvangbakje op A4 stond ingesteld en ik dat niet meteen had gezien, maar kijk, geen probleem, de vloer was proper en de affiches niet gekreukt. Alles chill.

En zo begon mijn dag, en vroeg ik me niet af waarom dit alles, ik zette gewoon “The greatest” van Catpower op, leunde achterover, strekte mijn armen uit en dacht, kom maar op met deze dag, bring it on, ook al voelt het alsof ik onder een trein heb gelegen, ook al werden mijn vroege verwachtingen niet ingelost, ook al ben ik moe. Ik ben hier nu toch. Geraakt.

Heel even vroeg ik me nog af of ik een beetje aan grootheidswaanzin begon te lijden, maar juist, ik was niet zo van labels. Tenzij voor honden, en al zeker als ze Amaretto heten en kindjes bijten. (Dat laatste had ik ook nog opgevangen, besefte ik plots). Grrr.

Fijne dinsdag iedereen!

PS. Er wandelt net een hond met een collega binnen op kantoor. Of was het een collega met een hond? Kskpsjjtt!