zes jaar pretparkpret

Morgen vieren we een verjaardag!

Morgen is het, dag op dag, zes jaar geleden dat ik mama werd, voor het eerst. Zes jaar ouder en zes jaar oùder. Dat verdient een mooi boeketje bloemen in lettervorm.

Het leven met kinderen is als een ritje op een rollercoaster, zeggen sommigen. Ik vind het eerder lijken op een ongedefinieerde tijdsspanne in een onmetelijk groot pretpark, de rollercoaster is me te beperkt als metafoor. Een pretpark zonder uitgang, zonder openingsuren, zonder pretparkpersoneel. De attracties eindeloos.

De eerste jaren dobberden we vooral in roeibootjes en waterfietsen op een idyllisch meer of een traag kabbelend riviertje. Wandelden we door sprookjesbossen en dierentuinen. Zaten op zachtwiegende schommels en in roestige stoomtreintjes. Kijk daar, wat een mooie vogel in de lucht! En daar, een vliegtuig, een luchtballon, een zeppelin, een raket. De zon en de maan, sterren, planeten en kometen. Alsof we in een prentenboek leefden, wezen we alles wat we zagen aan en sloeg jij de woorden die we aan die beelden gaven op in je meegeleverde harde schijf. Aan gigabytes duidelijk geen gebrek.

Daarna werd het wilder. Was jij een betrouwbaar dieseltje, dan was je zusje een drietrapsraket. Little miss T. nam een vliegende start en wilde zo rap als het kon in de hoogste, de gevaarlijkste, de spannendste attracties. Vuurde jij haar aan of was het omgekeerd? We klommen op torens tot boven de wolken, sprongen op springkastelen in de zon, plonsden in woelige wildwaterbanen en schoven aan voor elke mogelijke roetsjbaan. Ondertussen kennen we al véél rollercoasters op ons duimpje. Hun tergend trage aanloop, de bruuske val in het ijle, de snelle loopings, korte adempauzes en zenuwziekmakende kurkentrekkers. Maar er is iets in mij dat zegt dat ze dat nog lang niet allemaal zijn.

Het pretpark. Een blije, uitgelaten bende. Dolgedraaid, opgewonden, enthousiast over elke coole attractie die wordt uitgetest en overleefd. Maar vergis je niet. Als je goed kijkt, vooral bij valavond, zie je ook de moeë, jengelende kinderen, overprikkeld of teleurgesteld. De suikerspin in de foute kleur, het bolletje ijs uiteengespat op de grond. Te laat voor het toilet.

En dan hun ouders nog.

Niet altijd alles loopt zoals gepland of gewild. Je trekt aan de hand van je lichtjes vermoeide mama omdat jij nog van die speciale glijbaan wil en zij zeker moet kijken en absoluut niet mag gaan zitten rusten op een bankje.

Gelukkig moeten we hier en daar nog in de wachtrij staan en kan ik die momenten stelen om weer eens echt naar je kijken. Hoe je met het puntje van je tong uit je mond en je vingers om het potlood geklemd je naam in lussen schrijft. Hoe je lief kan zijn voor je kleine zus, vooral wanneer we niet kijken. Hoe je smakelijk lacht als ik je fop. Hoe je geniet van iets lekkers. Hoe je torens bouwt en doolhoven tekent. Hoe je languit lezend Jommekesavonturen verslindt. Hoe je soms gigantisch groot lijkt en dan weer piepklein. Hoe je geconcentreerd het dopje van de stift op de stift zelf plaatst en de volgende kleur neemt, het dopje eraf trekt en er nadien weer opzet. En opnieuw, en opnieuw. Het moet juist zijn. Als het niet juist is, zitten we plots weer in de Sirocco en gaan we overkop. De genstertjes die van de wieltjes op de rails springen weerspiegeld in je ogen. Wat kan het knetteren in dat Beatlekopje van jou.

Dan stappen we over in de botsauto’s, geen ontkomen aan. Soms ben ik je even kwijt, soms botsen onze karretjes, hard tegen onzacht, soms vliegen we volledig uit de bocht. Gelukkig komt er altijd dat moment waarop het stilvalt, de muziek verzacht, de adrenaline wegebt en we mogen uitstappen. Ik vind je meteen terug in het strijdgewoel. Mijn ogen getraind op die van jou, lichtblauw onder dat zwarte, dikke haar en een blik die zegt dat het onweer voorbij is. Kan het zijn dat je op me lijkt?

Hop, samen gaan we weer op pad. Elke dag een stukje verder, ik in de nooit vermoede ontdekkingstocht die het ouderschap blijkt, jij in je verdere verkenning van de wereld. Het kleine dappere mensje op weg naar Later Als Je Groot Bent.

Happy birthday l´Biggie aka Lucky Luciano, mijn bovenste beste bolleboosje, mijn raggende ragebol, mijn koppig keikopje, mijn lollige lolbroek, mijn mooie mannetje. Dankzij jou lijkt mijn leven op een pretpark. En het goede nieuws is: we moeten nog lang niet naar huis. Al mag er hier en daar een bankje bij komen. Naast een wijnbarretje liefst, als ik dan toch mag kiezen 🙂