Moe.

Dubbelgeklapt en naar adem happend sta ik in de badkamer. Zoonlief veilig afgeleverd met de ´vliegrugzak´ zoals het dagelijkse tochtje naar boven met een kind op de rug hier heet. Echt vliegen deed ik niet, maar goed, ik hoorde geen klachten bij mijn passagier. Met een fysieke conditie waar zelfs geen halfkwieke 100-jarige nog voor zou tekenen, begin ik me stilletjes af te vragen of ik misschien zo’n long covid patiënt ben, en hoe lang die ´long´ daar nog in de plaats van ´ex´ zal staan. Even snel als die gedachte opkomt, duw ik ze weer weg en denk ik dat ik tegen mijn veertigste op miraculeuze wijze in topvorm zal zijn. En hoop ik dat corona tegen dan terug dat ene Mexicaanse biertje zal zijn. Wie weet …

Maar nu, nu ben ik moe. Mijn lichaam is moe, maar mijn hoofd zo waar nog moeër. Hoe komt het dat het plots zo zwaar weegt? Dat er nieuwe maatregelen gingen komen, hing al weken in de lucht. Dat daar miljoen verschillende meningen over zouden circuleren aan dezelfde snelheid als die vermaledijde aerosolen waarmee we besmet raken, stond in de sterren geschreven. Waarom dan deze baaldag? Een week meer of minder met onze kindjes in huis, dat overleven we natuurlijk, al zal er hier en daar een steekje vallen in het werk en wellicht ook de opvoeding. Wie is perfect?

Een steekje laten vallen als ouder is natuurlijk nog altijd iets anders als “niks gewoon zijn en niks kunnen” en “dan had je maar geen kinderen moeten maken”, zoals ik vandaag helaas te lezen kreeg (ook al had ik zelf niets gezegd). Een veralgemenend meninkje dat blijkbaar absoluut moest gespuid worden.

En nee, ík hoef geen erkenning, medelijden, relativering, vergelijking, moed, een hart onder de riem, wat dan ook, daarom schrijf ik dit niet. Het gaat niet om mij en ook niet om één specifieke mening in een dovemanslawine en ook niet om alleen vandaag.

Met dit vluchtige bericht probeer ik snel en slecht geschreven een stem te geven aan iedereen die moe is, aan jonge ouders, minder jonge ouders, oude ouders, grootouders, alleenstaande ouders, nieuw samengestelde ouders, ouders die leerkracht, dokter, zorgverlener, werknemer, cafébaas, opvoeder, psycholoog, manager, politieker, apotheker, zelfstandige, journalist, onderzoeker, directeur, muzikant, acteur, chauffeur, kunstenaar zijn, ouders die voltijds werken, ouders die deeltijds werken, ouders die tijdelijk of voorgoed niet werken, ouders met of zonder opvangmogelijkheden, ouders die gezond zijn, ouders die ziek zijn, ouders met veerkracht in overvloed, ouders met een zwaar gemoed, ouders die puzzelen en proberen, ouders die strubbelen, voortgaan, niet zagen, hoofd omhoog en schouders recht, ouders die hun stinkende best doen, zoals altijd al en zoals ook ouders van ouders al deden, maar het voorbije jaar toch net een beetje meer en anders, ouders die bezorgd zijn om de nabije of verre toekomst van hun kroost, ouders van grote kinderen, van kleine kinderen, babykinderen, slimme kinderen, verstrooide kinderen, andersdenkende kinderen, vrolijke kinderen, grappige kinderen, onbezonnen kinderen, piekerende kinderen, boze kinderen, verdrietige kinderen, bange kinderen, creatieve kinderen, sportieve kinderen, luie kinderen.

Ouders die moe zijn en ouders die de tijd of de fut niet hebben om dit neer te schrijven. Ouders die hun kinderen graag zien.

Al die ouders en ook degene die ik mogelijk nog over het hoofd heb gezien, allemaal wil ik ze een stem geven en laten zeggen dat ze nu eventjes toch een heel klein beetje moe zijn. Want dat mag.

Kunnen we dan nu terug solidair zijn en lief voor elkaar? We zijn tenslotte allemaal maar mensen. En niet perfect.