Moe-der.

Donderdagavond, half negen. Ik plof uitgeput in de zetel, voel me schuldig over de 3 paaseitjes die alweer hun weg gevonden hebben naar mijn buikvet. Op het tapijt en onder de zetel liggen legoblokken en houten plankjes verspreid. Ergens daartussen ligt mijn zelfbeheersing te wenen. Verloren tijdens de woedeuitbarsting van mijn zesser, waarbij eerder vermelde speelgoedjes me rond de oren vlogen. Vandaar ook de paaseitjes, een zoete maar kortstondige troost. Ik zucht.

Ik scrol wat door de explorer van Instagram om me nog net dat tikje slechter te voelen en omdat dat blijkbaar verslavend is. Foto’s van een kersverse, perfect opgemaakte mama in poederwit mantelpak op hakjes achter haar buggy. Liefdevol tekstje van een ander exemplaar over haar 5 maanden oude baby en bijgevolg de 5de ´vermaanddag´ als moeder. Pffft. Via de chat wissel ik commentaar uit met mijn zus, die daar wel eens lichtjes hysterisch van wordt, en ik parodieer:

Lady Bulinski is de naam. 2273 dagen mama vandaag. En klimrek. Trampoline. Zetel. Bed. Kussen. Meubel. Slaafje. Wc-papieraanreiker, poepafveger, potjeslediger. Professioneel aan- en uitkleder. Bereider van eten dat uitgespuwd wordt, letterlijk en figuurlijk. Wasmachine aan de lopende band. Leeft 50% van de tijd laag bij de grond om etensresten, speelgoed en rondslingerende kleren op te ruimen. Niet doof, toch wordt er de hele tijd in mijn oor gebruld. Noch stom, toch lijkt niemand in huis mij te horen.

Rolexico ploft naast mij, ook eventjes gesloopt. ´Het lukt mij gewoon niet´, zeg ik moedeloos, nog steeds met de woedebui en mijn mislukte poging die te temperen in mijn maag. De paaseitjes hebben er niks aan veranderd.´We hebben geen kinderen, nee, wij hebben twee ongehoorzame, neuspeuterende, snottebellenvretende, deurklinklekkende, amokmakende, ongemanierde holbewonertjes gecreëerd. Kleine nozems die doen alsof ze ons niet horen, die grenzen enkel zien als lijnen die ze eindeloos kunnen uitrekken om dan als een elastiekje terug te schieten, die voortdurend haasje-over spelen op mijn ruggengraat, die …´

Nog voor Rolexico kan zeggen dat ik misschien toch lichtjes overdrijf en het allemaal zo erg nog niet is, sta ik alweer boven en kruip ik eerst 5 minuutjes in het ene, dan 5 minuutjes in het andere bed, waar ik liefdevol over 2 slapende bolletjes aai en hun zoete onschuld opsnuif terwijl ik in het donker denk, jullie arme makkertjes, wat moeten jullie toch aanvangen met een moeder als ik.

Maar zo erg is het inderdaad allemaal niet, blijkt dan de morgen die volgt, wanneer ze elkaar half vermorzelen om toch maar als eerste op mijn schoot te kunnen zitten en ik mijn 2 knuffelige pyjamamonsters allebei tegelijk in de armen neem. Het kinder- en moederhart weer volgepompt, de luim volledig opgeklaard, de paaseitjes en het schuldgevoel verteerd. Klaar voor een nieuwe dag/poging.

Lady Bulinski is de naam. 2274 dagen mama(beest). Oplaadbare knuffelmachine. Kartonknutselwonder (hm). Keukenprinses, toch wat pensen met appelmoes betreft. Troostdokter bij kleine pijntjes en groot verdriet. Fervent supporter van legomasters en eenhoorndanseressen. Professioneel snel-opruimer en bereider van propere en goed geklede kinderen. Huiswerkhelper, kleurplatenmaakster, verhaaltjesvoorlezer. Doet elke dag opnieuw veelvuldige pogingen om welopgevoede, tolerante, klimaatbewuste, idealistische mensjes (of moest ik nu zeggen ‘zeurpieten’?) klaar te stomen voor de wereld van morgen.

En jep, soms eens wat moe. Maar elke dag moeder, onvoorwaardelijk. Leeft gelukkig toch laag bij de grond. Wat dat rechtkrabbelen weer een stuk makkelijker maakt. Kan dan ineens wat speelgoed meegrissen. En ja, ook die zelfbeheersing.