always.someone

‘Wie wil je dan zijn’, vroeg hij, terwijl ik probeerde te gebieden dat hij me weer met beide benen op de grond moest zetten, benen die nu nog ongewild in de lucht zweefden.

Mauro Pawlowski, antwoordde ik, veel te snel, alsof ik ooit al had nagedacht over wie ik liever zou zijn dan lady Bulinski.

Ik zei er maar niet bij dat ik op mijn vorige werkplek een post-it op mijn computerscherm had hangen met de gentle daily reminder ´Wat zou Mauro doen? Doe dat!´ Al volgde ik dat advies aan mezelf zelden of nooit, anders was ik er wellicht niet zo lang gebleven/mogen blijven.

Rolexico lachte, en zo werden zijn armen slap en moest hij me wel lossen. ‘Waarom Mauro dan?’

Even daarvoor had hij me in een liefdevolle doch genadeloze houdgreep in de lucht getild, zijn manier van omgaan met een – geheel onschuldig – existentieel crisisje van ondergetekende. Ik denk dat hij denkt dat hij me lichter maakt door mij op te tillen. ‘Ik wou dat ik iemand anders was’, had ik slechts half gespeeld gezucht, ‘ik word soms zo moe van mezelf.’

Mauro niet. Mauro lijkt nooit moe. Mauro vindt zichzelf altijd opnieuw uit. Mauro doet simpelweg waar hij zin in heeft. Vandaag is dat misschien poppy rock, gisteren iets Maurits-Pauwelsachtigs Nederlandstalig, morgen weer duistere ondoordringbare metal, wie weet. Welke gedaante hij ook aanneemt, Mauro houdt zijn cool. Mauro trekt zich niets aan van wat anderen denken. Mauro is eigenzinnig, lichtjes gestoord maar ook geniaal, en als hij iemand anders is, blijft hij nog steeds zichzelf. Als ik Mauro was, dan zou ik ook altijd mijn kalmte bewaren. Dan zou ik niet elke dag van 8 tot 5 op een bureaustoel zitten, na te denken over wat ik doe. Dan zou ik talent hebben voor iets wat ik kan doen zonder over na te denken en waar ik mooi meegenomen ook nog van kan leven.

Rolexico wordt gelukkig niet moe van mezelf en vraagt zich ook niet af hoe het komt dat ik Mauro zo goed lijk te kennen en of alles wel ok is met mijn mentale gezondheid. Hij lacht en zegt ‘wat ben je toch grappig als je gewoon Saartje bent’ en ik lach ook, want ik meende het natuurlijk niet allemaal echt, al blijf ik het stiekem wel een leuke droom vinden om Mauro te kunnen zijn.

En zo keert de rust weer, en alsof er nooit een existentieel intermezzo heeft plaatsgevonden, zit ik terug aan mijn computer en tik ik op de tonen van een van zijn geniale vondsten als een begenadigd impro-jazzpianist op mijn klavier en gaat de tijd weer vooruit, zoals dat altijd gebeurt, hoe lang je ook stilstaat bij de dingen.

… it’s like a volcano that just falls asleep … it does not remember … dreams about action and true life are slowly forgotten … so like the raindrops, friendly and beautiful, keep trying to kiss one …