Suikerspinnen in mijn hoofd

Soms, wanneer de avond al lang gevallen is en ik samen met de laatste gedachten van de dag in een zacht en nietsvermoedend bed lig, terwijl Rolexico beneden nog tv kijkt of in een diepe slaap naast mij ligt te snorren, soms komt het weer eens opzetten.

Net wanneer ik mijn ogen zwaar voel worden, net wanneer ik mezelf in het donkere moeras van een droomloze slaap wil laten wegzakken, net dan nestelt het zich comfortabel naast mij, blaast het in mijn gezicht, trekt het aan mijn mouw, fluistert het in mijn oor. Tot ik weer wakker ben, nog altijd wakker ben. Een barbapapa van bezorgdheid die mij langs alle kanten omringt. En die praat, zachtjes – Rolexico hoort het niet – maar dwingend.

‘Zou je toch niet nog eens, heel even, heel snel, gaan kijken of ze wel slapen, of het deken nog goed over hen heen ligt, of ze het niet te koud hebben, niet te warm, of ze niet gestikt zijn in een hoestbui of in dat kleine stukje speelgoed dat onopvallend in bed lag te wachten tot het tijdens een onzalig diepe slaap ingeslikt zou worden?

Zou je ze morgen wel met de fiets naar school sturen, van het bergje laten sjezen, helm vergeten … Zorg dat je nooit nog een helm vergeet. Dat de remmen altijd werken. Dat je oplet. Ogen op je rug.

Zou je ze in het vervolg wel alleen en in het donker van de steile trap laten komen, zou je niet beter een net voor de trampoline kopen, en ineens ook sumopakken, of beter nog, een grote glazen stolp?’

Barbapapa is op dreef. Ik knijp hem plat en duw hem onder mijn kussen. En slaap.

Overdag gaat alles vanzelf en hang ik Rolexico’s filosofie aan: vol vertrouwen, er kan niks gebeuren, tot er iets gebeurt. En het niet erg is. Ze zijn van chocolade noch porselein, een glazen stolp is erover.

Het is ’s nachts dat het volle vertrouwen van de “pap-à-barbe” zich laat verdringen door de barbapapa van bezorgdheid. Dat ik toegeef aan het gefluister in mijn hoofd, dat ik uiteindelijk toch vermoeid het dekbed opzij sla, omdat ik door de babyfoon het slapende ademen niet meer hoor, dat ik snel ga kijken en, meestal gewoon voor de show, mijn kleinste kindje nog eens instop, en voor de gelijkheid het grootste ook. Hoofdschuddend weer in bed stap, ‘zie je wel’. Slaap, nu echt.

Maar het kan natuurlijk dat het beeld van little miss T, nog maar net 3 weken oud en op haar eerste kerst, liggend op de keukentafel naast de kalkoen maar niet om op te eten, wel stil en met een draadje verbonden aan een saturatiemeter, de meter in de handen van een ambulancier, de ambulancier opgebeld na een bijna-dood-ervaring, een pop met blauwe lipjes in mijn omhooggeheven armen en de geluidloze paniek in mijn hart, Rolexico die de pop deed ademen toen hij haar haastig overnam, little miss T in een diepe slaap op mijn schoot, niks aan de hand, alleen voor observatie naar het ziekenhuis, wie zal zeggen wat het was, een toeval, een onbedoelde schijnbeweging van het lot, of zomaar een portie geluk te danken aan een hoopje seconden.

Het kan natuurlijk zijn dat dat beeld meespeelt met barbapapa, het kan. Ruim drie jaar later weet ik immers nog steeds hoe mijn benen plots slap als elastiekjes werden en ik dacht dat ik barbamama-gewijs tot een plasje grenadineroze yoghurt op de vloer zou slinken, wanneer ik de vrouw in verplegersuniform na een bezorgde blik op het metertje hoor zeggen ‘we nemen haar toch best even mee’.

Het was uiteindelijk niets, het was een dubbeltje op zijn goede kant. Het is een herinnering die iedere dag een beetje meer wordt uitgegomd, een beeld in vervaagde suikerspinachtige kleuren.

En ’s morgens sta ik op en ben ik het vergeten. Laat ik moeiteloos los wat losgelaten moet worden, stuur ik hen met de fiets naar school, sta ik niet met een vergrootglas op hun geraas en gedol te kijken, koop ik trampolinenet noch sumopak.

Een barbapapa kan ook weer kleiner worden. Zo pers ik hem weer in het paniekschuifje van mijn hart, een luciferdoosje groot in een van de vele volle kamers.